дарано́сіца, ‑ы, ж.

Спец. Пасудзіна, у якой свяшчэннаслужыцель носіць прычасце для прычашчэння па-за царквой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэто́рта, ‑ы, ДМ ‑рце, ж.

Пасудзіна з доўгім адагнутым убок горлам для перагонкі вадкасцей.

[Ад лац. retorta — павернутая назад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

а́мпула, -ы, мн. -ы, а́мпул, ж.

Герметычна запаяная шкляная пасудзіна невялікіх памераў для захавання чаго-н. (часцей дозы лякарстваў у стэрыльным выглядзе).

Лякарства ў ампулах.

|| прым. а́мпульны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

вазо́н

(польск. wazon < іт. vaso, ад лац. vas = пасудзіна)

1) дэкаратыўная пакаёвая расліна;

2) пасудзіна разам з дэкаратыўнай пакаёвай раслінай.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Gefäß

n -es, -e

1) пасу́дзіна

2) эфе́с

3) анат. сасу́д

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

вадагрэ́йка, ‑і, ДМ ‑грэйцы; Р мн. ‑грэек; ж.

Пасудзіна для награвання вялікай колькасці вады; кіпяцільнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фарбацёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Машына, дошка або пасудзіна для расцірання фарбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кацёл, катла́, мн. катлы́, катло́ў, м.

1. Вялікая металічная пасудзіна круглай формы (для награвання вады, прыгатавання ежы і пад.).

Наліць вады ў к.

2. Пра харчаванне з агульнай кухні.

Ротны к.

Агульны к.

3. Закрытая пасудзіна для ператварэння вады ў пару.

Паравы к.

4. перан. Поўнае акружэнне воінскай групоўкі.

Мінскі «кацёл».

|| прым. катло́вы, -ая, -ае (да 1—3 знач.) і каце́льны, -ая, -ае (да 3 знач.).

Кацельная ўстаноўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

taster

[ˈteɪstər]

n.

1) дэгуста́тар -а m.

2) прыла́да або́ пасу́дзіна для дэгуста́цыі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

вапня́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Яма або спецыяльная пасудзіна, у якой гасяць вапну.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)