legislative

[ˈledʒəsleɪtɪv]

adj.

заканада́ўчы

a legislative body — заканада́ўчы о́рган

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

legislature

[ˈledʒəslətʃər]

n.

заканада́ўчая ўла́да, заканада́ўчая ўстано́ва, заканада́ўчы о́рган

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

inspekcja

ж.

1. інспекцыя;

inspekcja jakości towarów — інспекцыя [па] якасці тавараў;

2. інспекцыя; кантрольны орган; орган нагляду

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

спара́нгій, ‑я, м.

Орган раслін, у якім утвараюцца споры, што служаць для бясполага размнажэння.

[Ад грэч. spora — пасеў і angeion — сасуд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фабзаўко́м, ‑а, м.

Выбарны орган пярвічнай прафсаюзнай арганізацыі фабрыкі ці завода; фабрычна-заводскі камітэт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міністэ́рства, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. Орган дзяржаўнага кіравання асобнай сферы дзейнасці.

М. культуры.

2. зб. У сістэме парламентарызму: састаў міністраў дадзенага ўрада.

|| прым. міністэ́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прэс-бюро́, нескл., н.

1. Пастаянна дзеючы орган інфармацыі пры рэдакцыі буйной газеты, агенцтве друку, пасольствах, прадстаўніцтвах.

2. Рэдакцыйны апарат для абслугоўвання друку на перыяд з’ездаў канферэнцый, нарад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

apparatus [ˌæpəˈreɪtəs] n.

1. прыбо́р, апара́т; апарату́ра; абсталява́нне

2. о́рган кірава́ння; (дзяржа́ўны) апара́т

3. physiol. апара́т

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

(the) House of Representatives

Пала́та Прадстаўніко́ў (ніжэ́йшы вы́барны заканада́ўчы о́рган у Злу́чаных Шта́тах Амэ́рыкі; ніжэ́йшы заканада́ўчы о́рган у Аўстра́ліі, Но́вай Зэля́ндыі, Япо́ніі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ны́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

1. Орган мочавыдзялення ў чалавека і пазваночных жывёл. Запаленне нырак.

2. толькі мн. (ны́ркі, ‑рак). Гэты орган некаторых жывёл як ежа.

•••

Блукаючая нырка — захворванне ныркі, якое праяўляецца ў яе ненармальнай рухомасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)