атама́н, ‑а, м.

1. Выбарны начальнік дружыны.

2. У дарэвалюцыйнай Расіі — назначаны або выбарны начальнік у казацкіх войсках і пасяленнях, які выконваў ваенныя, палітычныя і адміністрацыйныя функцыі. Вайсковы атаман. Казацкі атаман. Станічны атаман. □ Цярпі, казак, атаманам будзеш. Прымаўка.

3. Важак, завадатар (банды, групы, шайкі). Атаман бандытаў. // перан. Завадатар, важак, канавод. У гэтых гульнях дзеці вёскі Чарамхі мелі свайго атамана. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

warden

[ˈwɔrdən]

n.

1) нагля́днік, нагля́дчык -а, вартаўні́к -а́ m., дазо́рац-ца m.

2) нача́льнік турмы́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

бузацёр, ‑а, м.

Разм. Задзіра, скандаліст. [Кашын:] — І не спадзявайся [Аляксееў], што калі два-тры бузацёры плявузгаюць нешта на мяне, то я ўжо і не начальнік. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэхаддзе́л, ‑а, м.

Аддзел (па фабрыцы, заводзе або ў канструктарскім бюро), які ведае тэхнічнымі пытаннямі вытворчасці і адказвае за правядзенне іх у жыццё. Начальнік тэхаддзела.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

szef

м.

1. шэф;

2. начальнік;

szef rządu — прэм’ер-міністр;

szef kuchni — шэф-кухар;

szef sztabu вайск. начальнік штаба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

boss​1 [bɒs] n.

1. гаспада́р; нача́льнік; нагля́дчык

2. бос, шэф;

I want to be my own boss. Я не хачу нікому падначальвацца.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

брандма́йстар, ‑тра, м.

Уст. Начальнік пажарнай каманды. Не дрэнныя брандмайстар вочы мае: Надоечы Здалёк Убачыў ён дымок А дыму ж без агню, напэўна, не бывае. Крапіва.

[Ням. Brandmeister.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

напасле́дак, прысл.

Пад канец, завяршаючы што‑н. Сказаць напаследак. Зрабіць напаследак. □ Вальс гарманіст пакінуў напаследак. Васілевіч. Журавінка чакаў, што ж скажа начальнік напаследак, усё агледзеўшы. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэцыдыві́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Асоба, якая пасля пакарання за зробленае злачынства, паўторна зрабіла злачынства. Злодзей-рэцыдывіст. □ Начальнік выклікаў на перагаворы некалькі найбольш вядомых рэцыдывістаў. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэфе́кт

(лац. praefectus = начальнік)

1) асоба, якая займала вайсковую, адміністрацыйную, судовую або гаспадарчую пасаду ў Старажытным Рыме;

2) прадстаўнік цэнтральнага ўрада ў правінцыях, дэпартаментах, прэфектурах некаторых краін;

3) начальнік паліцыі ў некаторых краінах.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)