мядзя́нка ж.

1. заал. (змяя) Schlíngnatter f -, -n; glátte Nátter;

2. (фарба) Grünspan m -(e)s, éssigsaures Kúpfer

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

упаўзці́ сов.

1. вползти́;

змяя́ ўпаўзла́ ў нару́ — змея́ вползла́ в нору́;

2. перен., разг. (с трудом войти) вползти́, втащи́ться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ядаві́ты прям., перен. ядови́тый;

~тае рэ́чыва — ядови́тое вещество́;

~тая змяя́ — ядови́тая змея́;

я. ко́лер — ядови́тый цвет;

~тая ўсме́шка — ядови́тая улы́бка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гадзю́ка ж.

1. (змяя) Ótter f -, -n, Viper [´vi:-] f -, -n;

2. (пра чалавека) Schéusal n -s, -e, gíftige Nátter

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

яхі́дна ​1, ‑ы, ж.

1. Млекакормячая жывёліна атрада клаачных, накрытая іголкамі і поўсцю (водзіцца ў Аўстраліі, Новай Гвінеі, Тасманіі).

2. перан. Разм. Пра злога, каварнага чалавека. Не хлопец, а яхідна нейкая.

яхі́дна ​2, ‑ы, ж.

Ядавітая аўстралійская змяя сямейства аспідаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

афіу́ры

(ад гр. ophis = змяя + ura = хвост)

клас беспазваночных жывёл тыпу ігласкурых; пашыраны пераважна ў трапічных морах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ліню́чы, ‑ая, ‑ае.

1. Які лёгка ліняе, выцвітае. Лінючы порт.

2. Які знаходзіцца ў стане лінькі. Лінючая змяя. □ На дварэ зелянела вясна... Недалёка ад хаты, на лужку, пасвіўся невялікі табунок калгасных коней. Коні, як коні, брыгадныя рабацягі, з падупалымі лінючымі бакамі. Лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адбе́гчы, ‑бягу, ‑бяжыш, ‑бяжыць; ‑бяжым, ‑бежыце, ‑бягуць; пр. адбег, ‑ла; заг. адбяжы; зак.

Бягом аддаліцца на нейкую адлегласць ад каго‑, чаго‑н. Закруцілася змяя, засіпела так, што Ра спалохаўся і адбег назад. Маўр. // перан. Хутка аддаліцца ад чаго‑н. Хваля адбегла ад берага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пугаўё, ‑я, н.

Дзяржанне пугі; пужальна. Фурман стаяў перад нартамі, трымаючы ў левай руцэ вялікія рукавіцы з аўчыны, а ў правай сырамятную пугу на доўгім бамбукавым пугаўі. Брыль. [Зміцер] трымае ў руцэ пугаўё, а пуга, як доўгая тонкая змяя, цягнецца па гразі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

піто́н

(гр. python)

вялікая неядавітая змяя сям. удаваў, якая жыве пераважна ў джунглях Афрыкі, Паўд. і Паўд.-Усх. Азіі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)