чхаць, чхаю, чхаеш, чхае; незак.

1. Міжвольна рэзка выдыхаць паветра носам і ротам, выдзяляючы слізь і ўтвараючы шумныя рэзкія адрывістыя гукі. Стоячы на сонцы, ад спёкі шырока пазяхалі дзеці, чхалі ад папаўшага ў нос пылу. Галавач. Хоць адчувалася духата, але вокнаў яшчэ ніхто не адважваўся адчыняць: некаторыя чхалі і кашлялі. Няхай.

2. Разм. Утвараць кароткія рэзкія адрывістыя гукі, падобныя на чханне (пра работу матора, рухавіка і пад.). Матор доўга чхаў, і машыну давялося завесці ручкай. Пташнікаў. А можа, гэта была і не станцыя: толькі чхалі белай парай паравозы, грукаталі на стыках колы вагонаў, падслепавата мігалі семафоры. Сабаленка.

3. перан., на каго-што. Разм., груб. Не звяртаць увагі; выказваючы пагарду, знявагу ў адносінах да каго‑н. Вядома, пан чхаць хацеў на законы, а ўсё ж не чапаў Сіланція. Жычка. Здавалася, што Юру, які чхаў на свае абавязкі перад другімі, павінна быць лёгка ў жыцці. Карпаў. — Чхаў я на Фогеля, — ваяўніча заяўляе Хадоська. — Ён сам баіцца. Навуменка.

4. перан. Разм. Імчацца; ехаць; ісці. А праз кароткую хвіліну Антось садзіўся на машыну. На паравозе без білета Чхаў да Баранавіч дасвета. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вярце́ць ’круціць’ (БРС, КТС, Яруш.); ’абмотваць, абкручваць’ (БРС); ’хітраваць’ (Юрч.), укр. вертіти ’вярцець’; ’свідраваць’, рус. вертеть ’тс’; ’абарочваць’, ’вярнуць каго-небудзь’; ’падманваць’, уладз., валаг. ’боўтаючы, збіваць што-небудзь’, перм. ’пячы (у роце)’, вяц. ’ванітаваць’. Ст.-рус. вертѣти, врътѣти ’вярцець’; ’свідраваць’; ’загортваць, згортваць’. Польск. wiercić ’круціць’; ’свідраваць’; ’круціўшы, расціраць што-небудзь’, н.-луж. wjerśeś ’вярцець, круціць’; ’свідраваць’, в.-луж. wjerćeć ’тс’, чэш. vrtěti ’вярцець, круціць’; ’думаць, варочаць мазгамі’, славац. vrtieť ’круціць’, славен. vrtẹ́ti ’тс’, серб.-харв. vŕtjeti, вр̀тети ’круціць’; ’ківаць (галавой)’; ’віляць, махаць (хвастом)’; ’сукаць’; ’свідраваць’, макед. врти ’абарачаць, вярцець, круціць’; ’мяняць палажэнне’; ’зварочваць (з дарогі)’; ’гартаць (старонку)’; ’віцца (аб сцежцы)’; ’пераварочваць, ніцаваць’; ’перакручваць’; ’(добра) весці гаспадарку’; ’тачыць (дрэва)’, балг. въртя́ ’вярцець, круціць, абарочваць’; ’віцца’; ’добра валодаць (зброяй, інструментам)’; ’весці гаспадарку’; ’варочаць (справамі)’, ст.-слав. врьтѣти, врътѣти ’вярцець, круціць’. Прасл. vьrtěti (аснова vьrt‑/vert‑/vort‑) мае адпаведнікі ў літ. ver̃sti, verčiù ’валіць, перакульваць’; ’ніцаваць’; ’пераўтвараць’; ’перакладаць (на іншую мову)’; ’прымушаць’, лат. vḕrst ’звяртаць (увагу)’; ’паварочваць’; ’абярнуць’, ст.-прус. wīrst ’станавіцца’, wartint ’абарачаць’, гоц. wairþan ’станавіцца’, лац. verto, ‑ere ’паварочваць, вярцець’ — усе ўзыходзяць да і.-е. u̯ert‑ (< u̯er‑). Гл. Праабражэнскі, 1, 77; Вальдэ, 824; Траўтман, 354; Фік, 1, 131; Торп, 397; Мюленбах-Эндзелін, 4, 566; Міклашыч, 384; Брукнер, 617; Фасмер, 1, 301; Шанскі, 1, В, 65–66; КЭСРЯ, 76; Махэк₂, 701; БЕР, 1, 212; Голуб-Копечны, 423; Младэнаў, 91; Скок, 3, 631–633.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bimbać

bimba|ć

незак. разм. na kogo/co; z czego быць абыякавым да каго/чаго; не цікавіцца кім/чым; не звяртаць увагі на каго/што;

on sobie bimbać na wszystko — яму на ўсё начхаць;

bimbać sobie z aparatów słuchowych — ён сабе пасмейваецца са слыхавых апаратаў

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

blind​2 [blaɪnd] adj.

1. сляпы́;

go blind асле́пнуць

2. той, хто не ба́чыць, не звярта́е ўва́гі, не заўважа́е;

be blind to smb.’s faults не заўважа́ць чыі́х-н. хі́баў;

be blind to the future не заду́мвацца аб бу́дучым

3. засле́плены; бязду́мны, безразва́жны;

blind faith сляпа́я ве́ра

4. ледзь ба́чны, схава́ны; непрыкме́тны;

a blind road ледзь прыкме́тная даро́га;

a blind stitch патайно́е шво

♦

as blind as a bat ≅ сляпы́ як крот;

turn a blind eye to smth. не звярта́ць на што-н. ува́гі;

the blind leading the blind сляпы́ вядзе́ сляпо́га

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

niewiele

няшмат, нямнога, мала;

niewiele myśląc — нядоўга думаючы;

niewiele to pomogło — гэта мала дапамагло;

niewiele brakowało, abym się utopił — я ледзь не ўтапіўся;

niewiele mówiący tytuł — назва, якая мала гаворыць;

niewiele sobie robić z czego — не звяртаць асаблівай увагі на што; не браць да галавы што

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пакіда́ць, пакі́нуць

1. lássen* vt;

пакіда́ць у спако́і in Rúhe lássen*; (не звяртаць увагі) áußer Acht lássen*;

пакіда́ць гэ́ты свет (памерці) das Lében lássen*;

пакі́нь гэ́та! lass das!;

я пакі́нуў свой сшы́так до́ма ich habe mein Heft zu Hause líegen lássen;

2. (адмовіцца, спыніць) áufhören vi (што-н. mit D);

пакіда́ць рабо́ту áufhören zu árbeiten;

3. verlássen* vt; im Stich lássen* (пакінуць без дапамогі);

пакіда́ць усё álles stéhen und líegen lássen*;

пакіда́ць ха́ту [го́рад, бацько́ў] das Haus [die Stadt, die Éltern] verlássen*;

сі́лы пакіда́юць яго́ ihn verlässt die Kraft;

4. (пакінуць пасля сябе) hinterlássen* vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

beiséite

adv убо́к; убаку́

~ légen [tun*] — адкла́дваць (убо́к)

~ stéllen [rücken] — адстаўля́ць [адсо́ўваць]

etw. ~ lássen* — 1) прапуска́ць, апуска́ць што-н. (напр., пры чытанні); 2) не звярта́ць ува́гі; забыва́ць, забыва́цца

etw. ~ légen — 1) адкла́дваць (грошы, кнігу для каго-н.); 2) адкла́дваць рабо́ту [пра́цу] (над чым-н.)

j-n ~ scháffen — звальня́ць, зніма́ць каго́-н.

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

pay​2 [peɪ] v. (paid)

1. плаці́ць;

pay in advance/in full/in installments плаці́ць упе́рад/по́ўнасцю/у растэрміно́ўку

2. акупля́цца, быць вы́гадным;

it pays to advertise рэкла́ма заўсёды акупля́ецца;

pay a call on/a visit to нано́сіць візі́т, наве́дваць;

pay a compliment рабі́ць кампліме́нт

♦

pay attention to звярта́ць ува́гу (на);

pay one’s respects выка́зваць паша́ну

pay back [ˌpeɪˈbæk] phr. v.

1. вярну́ць, адда́ць (грошы)

2. адплаці́ць;

I’ll pay you back for this. Я адплачу вам за гэта.

pay off [ˌpeɪˈɒf] phr. v.

1. выпло́чваць (пазыку)

2. разлічы́ць (звольніць)

3. акупля́цца

pay out [ˌpeɪˈaʊt] phr. v. выпло́чваць

pay up [ˌpeɪˈʌp] phr. v. заплаці́ць, разлічы́цца ца́лкам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

kéhren

1.

vt, vi (s)

1) паваро́чваць

álles zum Bésten ~ — павярну́ць усё да ле́пшага

kehrt! — круго́м! (каманда)

in sich (A) gekéhrt — задуме́нны, заду́млівы, паглы́блены ў свае́ ду́мкі

2) ме́сці, падмята́ць

2.

(sich)

1) паваро́чвацца

2) (an A) лічы́цца (з кім-н., з чым-н.), звярта́ць ува́гу (на каго-н., на што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

прыслу́хацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

1. Напружыць слых, каб пачуць што‑н. Маша прыслухалася — тоненька сакоча шыба. Мележ. Люся прыслухалася. Так, нехта стукае ў дзверы!.. Брыль. // Звярнуць увагу на свае адчуванні, на свой фізічны стан. Прыслухаўся, як шчыміць ад адэкалону паголены твар, і стаў апранацца. Адамчык. — Перастала, бабка, перастала! — сказаў малады настаўнік, звярнуўшы ўвагу на сваю галаву і як бы прыслухаўшыся да яе. — Забыўся нават, што яна і балела. Колас. [Стафанковіч] .. прыслухоўваўся: баліць ці не? Прыслухаўшыся, то яно сапраўды баліць, і яшчэ як моцна. Чорны. // перан. Звярнуць увагу на свае пачуцці, перажыванні і пад. — Дык вось я вельмі раіў бы табе пабыць на фронце, ды зарабіць [георгіеўскі крыж].., а потым прыслухацца да свайго сэрца, што на ім накіпела. Лобан. У дзень зямнога нараджэння Да сэрца зноў прыслухаўся свайго, Каб дзеямі, жыццём сваім, сумленнем Хоць кроплю быць падобным да яго [Леніна]. Звонак.

2. Аднесціся да чаго‑н. уважліва, прыняць да ведама што‑н. А які муж, што шчыра любіць жонку, не прыслухаецца да яе парад, тым больш, калі яны абгрунтаваныя, разумныя! Хадкевіч. Яму шкада Васіля, але яго, старога, хто пашкадуе? Хто прыслухаецца да яго слова? Колас.

3. Разм. Прывыкшы да якіх‑н. гукаў, шуму, размоў і пад., перастаць звяртаць на іх увагу. Прыслухацца да вулічнага шуму. □ Плявузгота [Бабініча] ўжо не рабіла вялікага ўражання: да яе прыслухаліся і прыцярпеліся. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)