Ліснік ’паслён чорны, Solanum nigrum L.’ (брэсц., маг., Кіс.; шчуч., Сл. ПЗБ), драг.лэ́снык ’піжма, Tanacetum vulgare L.’ (Нар. словатв.) звычайна атаясамліваецца з гліснік (< глістнік < гліста — у народнай медыцыне, напрыклад, піжмай выганяюць глістоў), параўн. віц.глі́снік ’паслён салодка-горкі, Solanum dulcamara L.’ (Кіс.), укр.гли́стник ’цытварны палын, Artemisia Sieberi Bess’, ’паслён салодка-горкі’, глист́як, рус.цвяр.гли́стник, валаг.глистовник ’тс’, наўг. ’піжма’, славен.glístnik ’жыцік ап’яняючы, Lolium temulentum L.’, ’куколь звычайны, Agrostemma githago L.’, ’цвінтарэй, Centaurium Hill.’ Рус. назвы розных раслін і траў: листник, листняг, листняк, відаць, адносяцца да ліст.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Мі́рра ’духмяная смала ў кары некаторых афрыканска-аравійскіх дрэў (напр., Balsamea myrra)’. Праз рус. або польск. мовы з лац.murra < myrra < myrrha ’мірра’, якія са ст.-грэч.μύῤῥα ’куст бальзаму’ < ст.-семіцк.murr ’горкі’ (Васэрцыер, 158).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
п’я́ніца, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ы, Т ‑ай (‑аю), ж.
Той, хто многа п’е спіртных напіткаў; алкаголік. Зынга — п’яніца і гуляка, у піўной ён бывае часцей, чым на працы.Кудраўцаў.
•••
Горкі п’яніца — безнадзейна, прапашчы алкаголік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
верана́л
(н.-лац. veronalum, ад іт. Verona = назва горада ў паўночнай Італіі)
фарм. белы крышталічны парашок, нерастваральны, горкі на смак, які ўжываецца ў якасці снатворнага.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
themselves[ðəmˈselvz]pron.
1. сябе́, сабе́; сабо́й, сабо́ю; -ся;
The children hurt themselves sliding downhill. Дзеці параніліся, калі каталіся з горкі.
2. са́мі
♦ (all) by themselves адны́, без ніко́га
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
гара́ны Невялікія горкі, узгоркі (Віц.Рам. Мат.).
□ ва ўр. Горы (пяць узгоркаў) па абодва бакі ўзгоркавага масіву знаходзяцца вёскі, кожная з назвай Гараны або Горкі (Віц.Рам. Мат., 116), в. Новыя Гараны Пол.
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
affliction
[əˈflɪkʃən]
n.
1) боль -ю m.; згрызо́та, паку́та f.
2) го́ра n., бяда́f.; няшча́сьце n.
the bread of affliction — го́ркі хлеб
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ёлкі ’ёлкі, горкі’ (БРС, ТСБМ, Нас., Касп., Шат., Бяльк., Сцяшк., Янк. II, Янк. Мат., Гарэц., Яруш.). Укр.ілкий, рус.ёлкий, польск.jełki, iłki ’тс’. Аднак паралелі не абмяжоўваюцца ўсх.-слав. і, магчыма, польск. моўнай тэрыторыяй. Махэк₂ (729) выводзіць чэш.žluknouti ’прагоркнуць’ з *jьzjьlъk‑nǫti, а Гадравіц (ZfS, VII, 1962, 651–652) сюды ж адносіць серб.-харв.žlkak, славен.žolhek ’горкі, ёлкі’. Такім чынам, слова мае рысы праславянскага ўтварэння, можа быць рэканструявана, як еlъkъ < еlъ (й — аснова) + рэгулярная для гэтай асновы ‑къ‑суфіксацыя; еlъ у сваю чаргу ад оlъ (балта-слав. назва піва) (Трубачоў, Эт. сл., 6, 22).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
гару́чы1, ‑ая, ‑ае.
1. Здольны гарэць. Гаручы газ. Гаручыя сланцы.
2.узнач.наз.гару́чае, ‑ага, н. Паліва для рухавікоў (нафта, бензін і інш.).
гару́чы2, ‑ая, ‑ае.
Нар.-паэт.Горкі, пякучы. Глядзіць на Дзвіну ў адзіноце дзяўчына, Гаручая ўпала на бераг слязіна.Зарыцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
bitter
[ˈbɪtər]1.
adj.
1) го́ркі
2) балю́чы; по́ўны го́рычы
a bitter loss — балю́чая стра́та
bitter tears — го́ркія сьлёзы
a bitter cry — душаразьдзіра́льны крык
3) рэ́зкі, во́стры; прані́зьлівы, лю́ты
bitter words — рэ́зкія сло́вы
a bitter wind — прані́зьлівы ве́цер
4) заўзя́ты; лю́ты, заця́ты
a bitter quarrel — заўзя́тая сва́рка
bitter enemy — заця́ты во́раг
2.
n.
1) го́ркае n.; го́рыч f.
2) го́ркі лек (напр. хіні́н)
3) го́ркі смак
4) esp.Brit. го́ркае цёмнае пі́ва
3.
v.t.
1) рабі́ць го́ркім
2) Figur. атру́чваць (не́каму жыцьцё)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)