спермацэ́т, ‑у, М ‑цэце, м.

Воскападобнае рэчыва, якое змяшчаецца ў асобых поласцях галавы кашалота і ўжываецца ў парфумерыі і медыцыне.

[Ад грэч. sperma — семя і kētos — вялікая марская жывёла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

headless

[ˈhedləs]

adj.

1) безгало́вы

2) без правадыра́

3) без галавы́, неразу́мны, дурны́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Вушла́чка ’курыца, у якой па баках галавы вырастае чубок’; ’зімовая шапка’ (навагр., Жыв. сл.). Ад вушлаты (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кіў, ківа, м.

Разм. Тое, што і ківок. Ківалі галавы.. [Юзік] згадзіўся з Юркевічам. Мурашка. Не паслухае ківа, дык паслухае кія. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ростр, ‑а, м.

Гіст. Таран у выглядзе галавы якой‑н. жывёлы на насавой частцы старажытнарымскага ваеннага карабля для панясення ўдараў караблю праціўніка.

[Ад лац. rostrum — насавая частка судна, нос карабля.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ścięcie

н.

1. адсячэнне;

2. пакаранне смерцю (адсячэнне галавы)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dismiss [dɪsˈmɪs] v.

1. звальня́ць

2. распуска́ць; адпуска́ць

3. адкіда́ць, адхіля́ць;

He dismissed it from his mind. Ён выкінуў гэта з галавы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ма́каўка, ‑і, ДМ ‑каўцы; Р мн. ‑кавак; ж.

1. Плод маку — каробачка, дзе знаходзіцца насенне.

2. Разм. Купал царквы. У Навагранах камяніцы, а касцёл такі, што як захочаш зірнуць на яго макаўку, дык шапка падае з галавы. Сабаленка.

3. Верхняя частка, вяршыня чаго‑н. Удалечыні цямнілася макаўка вадакачкі. Алешка. Звярнулі браты на лясную сцежачку, мінулі дуб з сухой макаўкай. С. Александровіч.

4. Верхняя частка галавы. Уладзімір Верамейчык, пасунуўшы вушанку на самую макаўку галавы, разам з механікам дзелавіта, па-гаспадарску правярае спраўнасць тэхнікі. Дуброўскі.

5. Канец кораня конскага хваста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Но́сніца ’насоўка’ (Сл. ЦРБ). Мясцовае ўтварэнне ад нос, параўн. аднбснік ’тс’ (Сл. ЦРБ, Сад носа; параўн. ад галавы (парашкі) і пад.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

засаро́млены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад засароміць.

2. у знач. прым. Які засароміўся; збянтэжаны. Засаромленая, [Нэлька] ніяк не магла падняць галавы. Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)