1) які характарызуецца марудлівасцю, спакоем, ураўнаважанасцю, слабым праяўленнем эмоцый (напр. ф. тэмперамент);
2) вялы, з павольнай успрымальнасцю і слабай актыўнасцю (напр. ф. чалавек).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
washed-out
[,wɑ:ʃtˈaʊt]
adj.
1) пабля́клы, паліня́лы ў мыцьці́
2) informalвя́лы, мля́вы
3) размы́ты паво́дкамі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Вя́ліць, вя́лы. Рус.вя́лить, вя́лый і г. д. Да слав.*vęd‑ ’вянуць’ (гл.). Зыходным для ўсх.-слав. слоў з’яўляецца *vędl‑ (аддзеяслоўнае ўтварэнне на ‑l‑).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Марха́ль1 ’баран-вытворнік’ (парыц., Янк. Мат.; маз., З нар. сл.). Да марка́ль (гл.).
Марха́ль2 ’галавасцік’ (кліч., Жыв. сл.). Да морхлы ’вялы, няцвёрды’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
léblos
a
1) мёртвы, без прыкме́т жыцця́, змярцве́лы
2) вя́лы, нежывы́
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
schlábbrig, schlábberig
a
1) ва́дкі, вадзяні́сты
2) вя́лы, сла́бы (пра чалавека)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Лэмза ’разява, няўклюда, нязграбны’ (шальч., Сл. ПЗБ; сувалк., КЭС). Балтызм, параўн. літ.lémza ’павольны, вялы, маўклівы чалавек, цяльпук’. Гэтак жа Грынавяцкене (Сл. ПЗБ, 2, 700).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мякліна́ ’мышца’, ’сцягно’ (шчуч., Сл. ПЗБ). Да ⁺мяклы < мякчэць < мяккі (гл.). Параўн. рус.пск.мяклый ’размоклы’, ’вялы, друзлы’. Аб суфіксе ‑іна гл. Сцяцко, Афікс. наз., 107–108.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
flaccid
[ˈflæksɪd]
adj.
слабы́, вя́лы; адві́слы (пра галі́ны)
flaccid muscles — слабы́я, мя́ккія му́скулы
a flaccid will — слаба́я во́ля
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
размя́клы, ‑ая, ‑ае.
1. Які стаў мяккім, размяк. Размяклая зямля наліпала на салдацкія боты, на гусеніцы танкаў і колы аўтамашын.Дудо.На тым беразе Дзвіны імчаліся грузавыя машыны па размяклым ад спякоты асфальце.Грахоўскі.