piercing
[ˈpɪrsɪŋ]
adj.
прані́клівы (по́гляд), во́стры, прані́зьлівы (пра боль)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
акрыхі́н
(ад лац. асег, acris = востры + хінін)
фарм. сінтэтычны супрацьмалярыйны прэпарат.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
überspítzt
a
1) на́дта во́стры
2) перан. перабо́льшаны, утры́раваны
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
забо́ристый разг.
1. (крепкий) мо́цны; (острый) во́стры, рэ́зкі; (едкий) е́дкі;
2. перен. задзёрысты; (едкий) з’е́длівы; (резкий) рэ́зкі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
жыга́ла, ‑а, н.
Разм. Металічны востры прут, якім прапякаюць дзіркі ў дрэве, косці. Яначку нібы жыгалам прапякло наскрозь. Ад сярэдзіны пачало цяпло па жылах расцякацца. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прапаро́цца, ‑паруся, ‑порашся, ‑порацца; зак.
Разм. Пракалоцца аб што‑н. вострае. Шына прапаролася. □ Не абышлося без няшчасця: у чоўне Тайдо прапароўся спод аб востры камень. Маўр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
sting2 [stɪŋ] v. (stung)
1. прычыня́ць во́стры боль, адчува́ць во́стры боль;
The smoke is stinging my eyes. Дым выядае мне вочы.
2. джа́ліць, кало́ць, пячы́ (пра крапіву)
♦
nothing stings like the truth пра́ўда во́чы ко́ле
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Астрые́ ’вастрыё’ (Сцяшк.), астры́ць ’вастрыць’ (Яруш.), астрыня́ ’вастрыня’ (Бяльк.). Гл. востры.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зубе́ц, ‑бца, м.
1. Востры выступ на інструменце, прыладзе працы, частцы машыны і інш.; зуб (у 2 знач.). Зубцы бараны. □ Вастрыў .. [Мікола] пілу, Зубцы правяраючы строга. Броўка.
2. звычайна мн. (зубцы́, ‑оў). Надбудова на сцяне збудавання ў выглядзе слупкоў, размешчаных на аднолькавая адлегласці. Зубцы крамлёўскай сцяны. // Востры выступ на паверхні, абрысах чаго‑н. Зубцы кардыяграмы. □ Месяц ужо высока плыў над цёмнымі зубцамі зарэчнага бору. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асі́лак, ‑лка, м.
Герой беларускіх казак, легенд, воін незвычайнай сілы, мужнасці і розуму; волат. Выхапіў асілак Дубавік свой востры меч і адсек цмоку ўсе тры галавы. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)