preschool

[ˈpri:sku:l]

1.

adj.

дашко́льны (век, выхава́ньне)

2.

n.

дзіця́чы садо́к (да 4 гадоў)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

reputable

[ˈrepjətəbəl]

adj.

1) паважа́ны, шанава́ны; шано́ўны, пава́жны (пра век)

2) з до́брай рэпута́цыяй

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

time of life

век (чалаве́ка)

at my time of life — на маім вяку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

адзіне́ц, ‑нца, м.

Зусім адзін, адзінокі, які адбіўся ад статка (пра жывёл). Зубр-адзінец. // Адзінокі, бессямейны; бабыль. [Агей] адзін цяпер, адзінцом павінен будзе дажываць свой век. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

golden [ˈgəʊldən] adj. залаты́; залаці́сты (таксама перан.);

the golden age (of) залаты́ век;

a golden chance выда́тны шанс;

a golden opportunity выда́тная магчы́масць;

golden wedding залато́е вясе́лле

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вы́церабіцца, ‑блюся, ‑бішся, ‑біцца; зак.

Прайсці, прабіцца праз што‑н., пракладваючы, цярэбячы сабе дарогу. // перан. Вызваліцца ад чаго‑н. Бацька ўсё кажа: «век не выцерабішся з даўгоў». Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гло́мазд, ‑у, М ‑дзе, м.

Абл. Ламачча, смецце. Было падобна да таго, што чалавек цэлы век збіраў адусюль розны гломазд — цаглінкі, каменьчыкі, чарапкі, усё, што траплялася пад руку. Зарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каме́нны в разн. знач. ка́менный;

○ ~нная соль — ка́менная соль;

к. ву́галь — ка́менный у́голь;

к. век — ка́менный век;

◊ к. мяшо́к — ка́менный мешо́к;

як за ~ннай сцяно́й — как за ка́менной стено́й;

як на ~нную гару́ (апіра́цца) — как на ка́менную го́ру (опира́ться);

~ннае — сэ́рца ка́менное се́рдце

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Абязве́чыць ’знявечыць, скалечыць’ (БРС, Шат., Гарэц., Сцяшк. МГ, Бір. дыс.), абязвечыць (Нас.), обʼезвечить (КСТ), абязвечаны (Нас.) да прасл. věkъ, якое мела значэнне ’ўзрост’ і ’сіла’. Такім чынам, ‑без‑вечыць ’пазбаўляць сілы’, таксама як нявечыць і ўвечыць < ǫ (негацыйная частка) + věčiti (параўн. Покарны, 1128–1129; Унбегаун, La langue, 173). Гл. век.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жывагло́т, ‑а, М ‑лоце, м.

Разм. Драпежнік, які глытае здабычу жыўцом. // перан. Пра сквапнага, бязлітаснага прыгнятальніка. Жыў спакойна цэлы век Невядомы чалавек. Жыў багатым жываглотам, Працаваць не меў ахвоты. А. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)