кубату́ра ж. спец. (úmbauter) Raum;

агу́льная кубату́ра Gesámtraum m;

кары́сная кубату́ра Nútzraum m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

анестэзі́я, ‑і, ж.

1. Страта або паслабленне ўспрымальнасці да знешніх раздражненняў.

2. Абязбольванне пры дапамозе анестэзійных сродкаў. Мясцовая анестэзія. Агульная анестэзія.

[Ад грэч. anaisthēsia — неадчувальнасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыку́тнік, ‑а, м.

Разм. Тое, што і трохвугольнік. [Бумберг] гаварыў Руліну не ад сябе: у яго адказе злілася агульная думка трыкутніка. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Mássengrab

n -(e)s, -gräber бра́цкая магі́ла, агу́льная магі́ла

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

generality

[,dʒenəˈræləti]

n., pl. -ties

1) агу́льная фра́за, павярхо́ўнае, неканкрэ́тнае цьве́рджаньне

2) агу́льны пры́нцып або́ пра́віла

3) бальшыня́ f., бо́льшая ча́стка

4) агу́льная я́касьць, агу́льныя ўмо́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

валаку́ша, -ы, мн. -ы, -ку́ш, ж.

1. Прымітыўнае прыстасаванне ў выглядзе дзвюх змацаваных папярочкамі жардзін для перавозкі грузаў канём.

Вывезці сена з лесу на валакушах.

2. Агульная назва сельскагаспадарчых прылад для зграбання сена, саломы, выраўноўвання паверхні раллі і сенажаці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зямлі́стасць, ‑і, ж.

Уласцівасць зямлістага. Зямлістасць пяску. □ Была адна рыска, агульная для ўсіх настаўнікаў: гэта асаблівая бледнасць і зямлістасць колеру твараў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́цыум, ‑у, м.

Агульная назва груповак людзей у грамадстве, якія вылучаюцца на падставе разнастайных сацыяльных прыкмет (сям’я, вытворчы калектыў, нацыя і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эктагене́з, ‑у, м.

Агульная назва напрамкаў у эвалюцыйным вучэнні, якія разглядаюць гістарычнае развіццё жывой прыроды як прамое прыстасаванне арганізмаў да навакольнага асяроддзя.

[Ад грэч. ektós — звонку, знадворку і genesis — нараджэнне, узнікненне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

язы́чніцтва, ‑а, н.

Агульная назва старадаўніх форм рэлігіі, якія, у адрозненне ад пазнейшых рэлігій (хрысціянства, будызму, ісламу і інш.), характарызаваліся мнагабожжам; ідалапаклонства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)