І́ўка ’павека’ (карэліц., Сл. паўн.-зах.). Збліжаюць з літ. vókas ’абалонка’ (там жа).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сятчатка 2/357; 9/32, гл. Сеткаватая абалонка

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

АСТРА́ЛЬНАЕ ЦЕ́ЛА,

паводле акультных уяўленняў, тонкая энергетычная абалонка чалавечага цела, у якой матэрыялізуюцца пачуцці, жаданні і захапленні чалавека. Гл. таксама Астралогія, Астральныя культы.

т. 2, с. 49

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

conjunctiva

[,kɑ:ndʒʌŋkˈtaɪvə]

n., pl. -vas, -vae, Anat.

каньюнкты́ва (сьлі́зістая абало́нка во́ка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

membrane

[ˈmembreɪn]

n.

1) мэмбра́на, перапо́нка, плява́ f.

2) абало́нка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

харыён

(гр. chorion = перапонка, абалонка)

1) знешняя абалонка зародкаў паўзуноў, птушак, млекакормячых, чалавека на пачатковых стадыях іх развіцця;

2) другасная абалонка яйцаклеткі беспазваночных і некаторых ніжэйшых пазваночных жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Gehäuse

n -s, - ку́заў; ка́мера; абало́нка; ко́рпус; футара́л

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

бало́нка I ж. (собачка) боло́нка

бало́нка II ж.

1. обл., см. абало́нка 3;

2. уст. страни́ца кни́ги, журна́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кі́пяць ’рагавая абалонка, якая нарастае на кончыку языка ў курэй’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. кіпіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

arachnoid

[əˈræknɔɪd]

1.

adj.

павуці́ністы, павуці́нны

2.

n. Anat.

павуці́нная абало́нка (мо́згу)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)