по́вар, ‑а, м.

Спецыяліст па прыгатаванню ежы; кухар. Рота вячэрала тады ўсмак, і ўсе партызаны хвалілі повара. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ско́раснік, ‑а, м.

Спецыяліст па рабоце скораснымі метадамі. Токар-скораснік. // Разм. Спартсмен, які бегае на скорасць. Канькабежац-скораснік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

статы́стык, ‑а, м.

Спецыяліст па статыстыцы, які займаецца статыстыкай. — Колькі людзей на зямлі? — Я запытаў у статыстыка. Макаль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трэцеразра́дны, ‑ая, ‑ае.

Які належыць да трэцяга разраду. Трэцеразрадная майстэрня. // Разм. Невысокай якасці, вартасці, вельмі пасрэдны. Трэцеразрадны спецыяліст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

электратэ́хнік, ‑а, м.

Спецыяліст па электратэхніцы. Канферэнцыя электратэхнікаў. // Рабочы, які займаецца ўстаноўкай, зборкай, рамонтам і пад. электрычных прыбораў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скораснік назоўнік | мужчынскі род

Перадавы рабочы, які працуе скараснымі метадамі, а таксама спецыяліст па руху на вялікай скорасці.

  • Токар с.
  • Лётчык-с.

|| жаночы род: скорасніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

муляр назоўнік | мужчынскі род

  1. Рабочы, які будуе што-н. з каменя або цэглы.

  2. Пячнік, спецыяліст па кладцы печаў.

|| жаночы род: мулярка.

|| прыметнік: мулярскі.

  • М. інструмент.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

наезнік назоўнік | мужчынскі род

Чалавек, які добра ездзіць вярхом; спецыяліст па верхавой яздзе.

  • Цыркавы н. (артыст, які выступае на кані).

|| жаночы род: наезніца.

|| прыметнік: наезніцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

перфо́рмер

(англ. performer)

спецыяліст па арганізацыі перфармансаў.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

апара́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Спецыяліст, які кіруе апаратамі (у 1 знач.).

2. Работнік апарату (у 3 знач.; разм.).

|| ж. апара́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс, часткова)