Вяро́ўчаны ’вяровачны’ (КТС, К. Чорны, І. Чыгрынаў), укр. вірьовча́ний. Відавочна, утворана ад вяроўк‑а і суф. ‑ьнъ. Гл. таксама вяровачны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчане́ць ’моцна азябшы, траціць адчуванне’ (ТСБМ, Чорны) («зрабіцца як корч, як пень»), параўн. дубець у тым жа значэнні. Гл. корч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pitchy

[ˈpɪtʃI]

adj.

1) смалі́сты, смаляны́

2) лі́пкі, як смала́

3) чо́рны, як смала́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

sordid

[ˈsɔrdəd]

adj.

1) бру́дны, чо́рны

2) по́длы, ні́зкі, нікчэ́мны

3) прагаві́ты; кары́сьлівы; эгаісты́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

sable​2 [ˈseɪbl]n. poet.

1. чо́рны ко́лер

2. pl. sables жало́ба, жало́бнае адзе́нне;

clad in rueful sables адзе́тыя ў глыбо́кую жало́бу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

акрамелані́зм

(ад акра- + гр. melas = чорны)

разнавіднасць альбінізму, калі жывёліна не пазбаўлена цалкам пігменту — вушы, хвост, морда афарбаваны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́ламель

(ад гр. kalos = прыгожы + melas = чорны)

хлорыстая ртуць, белы атрутны парашок, які выкарыстоўваецца ў тэхніцы і медыцыне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Вужо́выя я́гады ’паслён чорны, Solanum nigrum L.’ (Бейл.). Ад вуж ’змяя, гад’. Прыметнік указвае на неядомасць расліны. Параўн. таксама воўчыя ягады.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дрозд м

1. заал Dróssel f -, -n;

чо́рны дрозд Ámsel f -, -n;

2. (спеў дразда) Ámselschlag m -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Малянчу́к ’чорны арэх’ (ганц., люб.), ’спарыння’, малянчуковае зе́рне ’тс’ (ганц., Сл. ПЗБ). Да мала́нка 1 (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 178.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)