Бурдо́вы ’бардовы’ (Жд.), цёмна-чырвоны’ (Арх. Бяльк., слонім.), бу́рдавы (гл.) ’цёмна-чырвоны’ (Касп.). Рус. дыял. бурдо́вый ’тс’. Вытворнае ад бурда́ ’чырвонае віно’ (вядомае ў рус. гаворках) < бордо́ ’тс’ < франц. Bordeaux. Фасмер, 1, 244.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сіе́на, ‑ы, ж.
Цёмна-жоўтая фарба, якая выкарыстоўваецца ў жывапісе; сіенская зямля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ultramarine
[,ʌltrəməˈri:n]
1.
n.
1) цёмна-сі́ні ко́лер, ультрамары́н -у m.
2) сі́ні пігмэ́нт
2.
adj.
1) цёмна-сі́ні
2) замо́рскі
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
че́рнядь ж.
1. спец. цёмна-чырво́ная во́хра;
2. прост., см. черньI.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
saffron [ˈsæfrən] n.
1. bot. шафра́н
2. bot. во́сеньскі кро́кус
3. цёмна-ара́нжавы ко́лер; ко́лер шафра́нy
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
ёд, -у, М ёдзе, м.
1. Хімічны элемент, крышталічнае рэчыва цёмна-шэрага колеру, якое здабываецца галоўным чынам з марскіх водарасцей.
2. Спіртавы раствор гэтага рэчыва, ужыв. ў медыцыне.
|| прым. ёдны, -ая, -ае і ёдзісты, -ая, -ае.
Ёдны раствор.
Ёдзісты прэпарат.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
ві́шня, -і, мн. -і, -шань і -шняў, ж.
Садова-ягаднае дрэва з сакавітымі ядомымі цёмна-чырвонымі костачкавымі пладамі, а таксама плод гэтага дрэва.
|| памянш. ві́шанька, -і, ДМ -ньцы, мн. -і, -нек, ж.
|| прым. вішнёвы, -ая, -ае.
Вішнёвае варэнне.
В. колер.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пу́рпур, -у, м.
1. Цёмна- або яркачырвоны колер (першапачаткова каштоўнае фарбавальнае рэчыва).
2. Дарагое адзенне з чырвонай тканіны як знак раскошы і велічы (уст.).
3. перан. Чырвань, палымяны колер.
П. зары. П. сцягоў.
|| прым. пурпу́рны, -ая, -ае і пурпуро́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
вы́калаць, ‑лю, ‑леш, ‑ле; зак., што.
1. Праткнуўшы чым‑н. вострым, пашкодзіць, выдаліць. Выкалаць вока. // Зрабіць узор, праколваючы чым‑н. вострым. Выкалаць татуіроўку.
2. Высечы з сярэдзіны чаго‑н. Выкалаць кавалак лёду.
•••
(Цёмна) хоць вока выкалі — вельмі цёмна, нічога не відно.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
віднава́та, безас. у знач. вык.
Не зусім цёмна, крыху відно. Угары было яшчэ віднавата. Мурашка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)