Вы́жла ’гончая сука’ (БРС, Сцяшк.); ’хітры, пранырлівы чалавек; пра таго, хто віжуе’ (Нас., Шат., Сцяшк., Сцяц., З нар. сл., Мат. Гом.). Гл. выжал.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

slick

[slɪk]

1.

adj.

1) гла́дкі, бліску́чы, прыгла́джаны (пра валасы́)

2) informal спры́тны; ху́ткі; хі́тры

a slick excuse — хітры вы́крут

2.

adv.

гла́дка; хі́тра; спры́тна

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

растаро́пны, ‑ая, ‑ае.

Спрытны, кемлівы ў справах; упраўны, рухавы. Гэта язда падабалася Тарасу: яго пасылалі, як растаропнага служаку. Колас. [Максім:] — Не ўмееш гаспадарку сваю весці, бо не растаропны, не хітры ты чалавек... Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

shifty

[ˈʃɪfti]

adj.

1) хі́тры, выкру́тлівы

2) ху́ткі, шпа́ркі, спры́тны, спра́ўны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

thievish

[ˈӨi:vɪʃ]

adj.

1) зладзе́йскі

2) як зло́дзей, скры́ты, та́йны; хі́тры

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

расчыхво́сціць, ‑хвошчу, ‑хвосціш, ‑хвосціць; зак., каго-што.

Разм. Разбіць, разграміць. Расчыхвосціць варожыя танкі. // Уздзейнічаць крытыкай, раскрытыкаваць. Расчыхвосціць кінафільм. □ — Хоча ўсё ў свае рукі загрэбці, — падбухторваў [Дзям’яна] хітры Касцецкі: — Канешне, трэба выступіць і расчыхвосціць! Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vertráckt

a разм.

1) заблы́таны, хі́тры

2) пры́кры, непрые́мны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

папіха́ч, ‑а, м.

Разм.

1. Чалавек, якому даручаюць паскорыць якую‑н. справу.

2. Тое, што і папіхіч. [Максім:] — Не ўмееш гаспадарку сваю весці, бо .. не хітры ты чалавек... Папіхач — куды пхнуць, туды і ідзеш. Капыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

езуі́цкі

1. (які мае дачыненне да езуітаў) Jesuíten-;

езуі́цкі о́рдэн Jesuítenorden m -s;

2. перан (вераломны, хітры) héuchlerisch

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Мамо́на, ‑ы, ж.

1. (з вялікай літары). Бог багацця ў некаторых старажытных народаў (напрыклад, у сірыйцаў).

2. перан. Разм. Бруха, чэрава як сімвал жадлівасці, хцівасці. Хітры чалавек а. Мікалай, дагаджае і богу і мамоне. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)