Verbum

знямо́га, -і, ДМ -мо́зе, ж.

Стан крайняй стомленасці, бяссілля.

Зваліцца з ног ад знямогі.

афе́кт, -у, М -кце, м.

Стан моцнага ўзбуджэння і страта самакантролю.

|| прым. афекты́ўны, -ая, -ае.

аблягчэ́нне, -я, н.

1. гл. аблягчыць.

2. Стан лёгкасці, вызвалення ад чаго-н.

Адчуць а.

ро́спач, -ы, ж.

Стан, пачуццё крайняй безнадзейнасці, упадку духу.

Быць у роспачы.

Гаварыць з роспаччу.

супако́енасць, -і, ж.

1. Стан спакою, задаволенасці, сцішанасці.

2. Страта актыўнасці, задаволенасць дасягнутым.

Неапраўданая с.

хво́расць, -і, мн. -і, -ей, ж. (разм.).

Хвароба, недамаганне, хваравіты стан.

Х. напала на чалавека.

іне́рцыя, -і, ж.

1. Уласцівасць цел захоўваць стан спакою або раўнамернага прамалінейнага руху, пакуль якая-н. знешняя сіла не прымусіць змяніць гэты стан.

Ляцець па інерцыі.

2. перан. Бяздзейнасць, пасіўнасць.

◊

Па інерцыі — па прывычцы, машынальна.

|| прым. інерцы́йны, -ая, -ае.

спя́чка, -і, ДМ -чцы, ж.

1. У некаторых жывёл (мядзведзяў, барсукоў, кажаноў і інш.): стан паніжанай жыццядзейнасці, падобны на сон.

Зімняя с.

Залегчы ў спячку.

2. Неадольная санлівасць (разм.).

3. перан. Стан душэўнага здранцвення, бяздзейнасць, пасіўнасць.

|| прым. спя́чачны, -ая, -ае.

паджы́лкі, -лак (разм.).

Каленнае сухажылле.

П. трасуцца ў каго-н. (пра стан моцнага страху, спалоху; разм.).

галалёдзіца, -ы, ж.

Стан надвор’я, калі паверхня зямлі пакрыта ледзяной коркай, а таксама сама такая паверхня.