каратыст, ‑а, М ‑сце, м.

Спартсмен, які займаецца каратэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паралангіст, ‑а, М ‑сце, м.

Спартсмен — парашутыст і аквалангіст.

[Ад фр. parachute, лац. aqua — вада і англ. lung — лёгкае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самбіст, ‑а, М ‑сце, м.

Спартсмен, які займаецца самба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скутэрыст, ‑а, М ‑сце, м.

Спартсмен гоншчык на скутэры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слаламіст, ‑а, М ‑сце, м.

Спартсмен, спецыяліст па слаламу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

athlete [ˈæθli:t] n.

1. атле́т, спартсме́н; спартсме́нка

2. BrE лёгкаатле́т; лёгкаатле́тка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

skin-diver [ˈskɪnˌdaɪvə] n.

1. аквалангі́ст; спартсме́н-падво́днік

2. збо́ршчык жэ́мчугу

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вынослівы прыметнік

Фізічна моцны, трывалы, здольны многа вынесці (у 5 знач.).

  • В. конь.
  • В. спартсмен.

|| назоўнік: вынослівасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

кідальнік назоўнік | мужчынскі род

Спартсмен, які кідае дыск, кап’ё, молат і інш.

|| жаночы род: кідальніца.

|| прыметнік: кідальніцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

лучнік​1 назоўнік | мужчынскі род

  1. Воін, узброены лукам.

  2. Спартсмен, які займаецца стральбой з лука.

|| жаночы род: лучніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)