натаўчы́, -таўку́, -таўчэ́ш, -таўчэ́; -таўчо́м, -таўчаце́, -таўку́ць; -то́ўк, -таўкла́, -таўкло́; -таўчы́; -то́ўчаны; зак.
1. чаго. Стаўчы якую-н. колькасць.
Н. бульбы.
2. чаго. Збіць таўкачом шалупайкі з зерня ў працэсе вырабу круп.
Н. проса.
3. чаго. Разбіць шмат чаго (разм.).
Н. бутэлек.
4. каго-што, у што, каму. Набіць, збіць, надаваць кухталёў (разм.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
разграмі́ць, -млю́, -мі́ш, -мі́ць; -мі́м, -міце́, -мя́ць; -ро́млены; зак., каго-што.
1. Разарыць, разбурыць.
Р. абсталяванне.
Р. склады.
2. Разбіць, знішчыць у баі, у выніку барацьбы.
Р. варожы гарнізон.
3. перан. Раскрытыкаваць, даказаць ілжывасць, памылковасць чыіх-н. перакананняў; разнесці.
Р. артыкул.
|| наз. разгро́м, -у, м.; прым. разгро́мны, -ая, -ае.
Разгромнае выступленне ў друку.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
zuníchte
etw. ~ máchen — зні́шчыць, разбі́ць
~ wérden — сысці́ на нішто́; зні́кнуць, разве́яцца
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
дабі́ць, ‑б’ю, ‑б’еш, ‑б’е; ‑б’ём, ‑б’яце; зак., каго-што.
1. Прыкончыць, прыбіць раненага, недабітага. Дабіць падстрэленага драпежніка. // Канчаткова разграміць, знішчыць. Дабіць ворага.
2. Разбіць астатняе; разбіць канчаткова недабітае. Дабіць апошнія талеркі.
3. Скончыць біць (пра гадзіннік і пад.). Куранты дабілі дванаццаты ўдар.
4. Убіваючы, дагнаць да пэўнага месца ці да канца. Дабіць кол. // Скончыць убіванне. Дабіць апошні цвік.
5. перан. Разм. Завяршыць выкананне якой‑н. работы. Дабіць пракос.
•••
Дабіць да ручкі — давесці да развалу, прывесці ў непрыгодны стан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
разбамбі́ць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.
Разбіць, разбурыць бамбардзіроўкай. Раніцай фашысцкія самалёты наляцелі на горад, разбамбілі станцыю, падпалілі дамы. Хомчанка. — Дзе ж мы будзем жыць? Наш дом разбамбілі ў першы ж налёт. Мікуліч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расчыхво́сціць, ‑хвошчу, ‑хвосціш, ‑хвосціць; зак., каго-што.
Разм. Разбіць, разграміць. Расчыхвосціць варожыя танкі. // Уздзейнічаць крытыкай, раскрытыкаваць. Расчыхвосціць кінафільм. □ — Хоча ўсё ў свае рукі загрэбці, — падбухторваў [Дзям’яна] хітры Касцецкі: — Канешне, трэба выступіць і расчыхвосціць! Дуброўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пераве́сці ’знішчыць, вывесці’ (ТСБМ), ’разбіць, згубіць’ (капыл., Жыв. сл.), пераво́дзіцца ’знішчацца’ (Некр.), піряво́дзіцца ’худнець, мізарнець’ (Юрч. СНЛ), Да пера- і ве́сці (гл.) у выніку семантычнага пераносу ’змяніць характар існавання’ > ’марна расходаваць, знішчыць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
vanquish [ˈvæŋkwɪʃ] v. fml (in, at) перамага́ць; адо́льваць, асі́льваць;
vanquish the enemy разбі́ць во́рага;
vanquish a country пакары́ць краі́ну;
vanquish a temptation устая́ць пе́рад спаку́саю
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
rozbić
зак.
1. разбіць; раскалоць; пабіць;
rozbić samochód — разбіць машыну;
2. разбіць; пабіць; разграміць;
3. паставіць; размясціць; раскласці;
rozbić obóz — размясціцца лагерам;
rozbić namiot — паставіць палатку (намёт);
rozbić atom фіз. расшчапіць атам
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
połamać
зак.
1. паламаць; пераламаць; разбіць;
2. перан. парушыць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)