Грэбень для расчэсвання валасоў. Чалавек зняў з рукі плашч, .. дастаў з верхняй кішэні пінжака расчоску і правёў ёю некалькі разоў па рэдкіх пасівелых валасах.Пальчэўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
брызе́нтавы Ségeltuch -;
брызе́нтавая ку́ртка Wíndjacke f -, -n;
брызе́нтавы плашч Ségeltuchmantel m -s, -mäntel;
брызе́нтавы верх [чахо́л] Pláne f -, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
бу́ркаж.
1. (плашч, накідка) Búrka f -, -s (FilzmantelderKaukasier);
2. (конь) Bráune (sub) m -n, -n
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
зюйдве́стка
(гал. zuidwester)
1) капялюш з непрамакальнай тканіны з шырокімі палямі;
2) шырокі непрамакальны плашч з капюшонам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пля́місты, ‑ая, ‑ае.
1. Пакрыты плямамі, з плямамі (у 1 знач.). Аднекуль ззаду слухачоў імкліва прабіраецца да эстрады баец — у касцы і плямістай плашч-палатцы.Ракітны.
2. Як састаўная частка некаторых заалагічных назваў. Плямісты алень.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Бу́ркі ’цёплы абутак’ (БРС), ’абутак з тканіны’ (Яўс.), ’шытыя валёнкі’ (Сакал.). Мабыць, запазычанне з рус.бу́рки ’тс’ (якое Шанскі, 1, Б, 233, лічыць звязаным з бу́рка ’войлачны плашч’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дажджаві́к, ‑а, м.
Плашч з непрамакальнага матэрыялу для засцярогі ад дажджу. Дубовік моршчыў буры ад загару твар, час ад часу прыкрываючы яго каўняром плашча-дажджавіка.Сіўцоў.Перад хатай таптаўся нейкі чалавек у старым цыратавым дажджавіку.Бажко.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зашнурава́ць1, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.
Сцягнуць шнурком, шнуркамі. Зашнураваць чаравікі. □ Злобіч удзячна глянуў на свайго ад’ютанта і таропкімі рухамі зашнураваў на грудзях плашч-палатку.М. Ткачоў.
зашнурава́ць2, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак.
Пачаць шнураваць 2.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Капішон ’капюшон’ (Сцяшк., Інстр. 1), капіжон ’тс’ (лід., шчуч., Сл. паўн.-зах.). Запазычанае з польск.kapiszon ’каптур’. якое з франц.capuchon ’тс’ < саре ’плашч з капюшонам’ (Слаўскі, 2, 55–56).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Каплі́ца, каплічка ’невялікі царкоўны або касцельны будынак з іконамі без алтара’, ’малельня’ (ТСБМ, Грыг., Гарэц., Мядзв., Сцяшк., Бяс.; Сержп. Грам.; Бір. Дзярж.; ганц.Сл. паўн.-зах.). Ст.-бел.каплица (канец XV ст.) запазычана са ст.-польск.kaplica ’бакавая частка касцёла, пакой, у якіх адпраўляецца набажэнства’ < ст.-чэш.kapla, kaplicě < с.-в.-ням.kápelle < ст.-в.-ням.kapëlla < с.-лац.capella ’плашч’, у прыватнасці ’плашч св. Марціна з г. Тур (Францыя)’ як ’рэліквія і месца захоўвання яе’ > ’невялікая святыня’ (Слаўскі, 2, 56).