Verbum

хабато́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м.

1. гл. хобат.

2. Орган ссання ў членістаногіх жывёл у выглядзе выцягнутага ў трубку ротавага прыдатка.

|| прым. хабатко́вы, -ая, -ае.

вестыбуля́рны, -ая, -ае.

У выразе: вестыбулярны апарат (спец.) — орган у хрыбетных жывёлін і чалавека, які з’яўляецца часткай унутранага вуха і служыць для каардынацыі рухаў і захавання раўнавагі.

мы́шца, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Орган цела чалавека і жывёлы, здольны скарачацца і забяспечваць функцыю руху частак цела.

Сардэчная м.

|| прым. мы́шачны, -ая, -ае.

Мышачныя валокны.

арэапа́г, -а, м. (кніжн.).

1. Вышэйшы орган судовай і палітычнай улады ў старажытных Афінах.

2. перан. Сход аўтарытэтных асоб для рашэння якіх-н. пытанняў (іран.).

Вучоны а.

прыжыві́ць, -ыўлю́, -ы́віш, -ы́віць; -ы́ўлены; зак., што.

Далучыўшы, даць прырасці, зрасціся.

П. перасаджаны орган.

П. галінку.

|| незак. прыжыўля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. прыжыўле́нне, -я, н.

П. тканак.

пупаві́на, -ы, мн. -ы, -він. ж.

Трубкападобны орган, які злучае зародак чалавека (або жывёлы) з целам маці і служыць каналам для жыўлення зародка.

|| прым. пупаві́нны, -ая, -ае.