ром, ‑у, м.
Моцны спіртны напітак з перабрадзіўшага соку або патакі цукровага трыснягу. На стале стаялі яшчэ бутэлькі з лікёрам, ромам і вазы з апельсінамі і ананасамі. Маўр.
[Англ. rum.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аранжа́д
(фр. orangeade)
прахаладжальны напітак з апельсінавым сокам.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
гру́шавы і ігру́шавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да грушы (у 1 знач.). Грушавы пень. Ігрушавы сад.
2. Прыгатаваны з груш (у 2 знач.). Грушавы напітак. Ігрушавая эсенцыя.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пітво́ ’(хмельны) напітак; тое, што п’юць’ (Касп.; Бяльк.; шуміл., Сл. ПЗБ). Утворана ад дзеепрыметніка пі́т‑ы < піць (гл.), як шыт‑во ад шы́т‑ы; у піцьво ’напітак’, мьцьво ’бялізна’ адваротнае чаргаванне цʼ/т (Сцяцко, Афікс. наз., 34) другаснае. Суфікс ‑в‑о, як у ст.-рус. питво ’піва, брага і іншыя хмельныя напіткі’, ці прасл. *pi‑v‑o ’тое, што п’юць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ражада́ ’апельсінавы напітак’ (трак., Сл. ПЗБ). З польскага oranżada ’тс’ з адпадзеннем пачатковага o‑ і пераносам націску, магчыма, пад літоўскім уплывам.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пі́ва, ‑а, н.
Слабаалкагольны напітак з ячменнага соладу. Мінуўшы Сяльцо, Лабановіч надумаўся зайсці да старога Абрама, выпіць бутэльку піва і крыху адпачыць. Колас.
•••
Піва не зварыш з кім гл. зварыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
napój, ~oju
nap|ój
м. напітак, напой, трунак;
~oje chłodzące — прахаладжальныя напоі
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
аперыты́ў
(фр. apéritif)
слабы спіртны напітак для ўзбуджэння апетыту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
абсе́нт, ‑у, М ‑нце, м.
Моцны алкагольны напітак, настоены на палыне, асіне ці іншых духмяных раслінах. Два хлопцы сядзяць, вістуючы, Далары кладуць на кон, Адзін аднаго частуючы Абсентам ды каньяком. Таўбін.
[Фр. absinthe.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
п’я́ны, -ая, -ае.
1. Які знаходзіцца ў стане ап’янення, нецвярозы.
П’янаму (наз.) мора па калена (прыказка). Што ў цвярозага на розуме, тое ў п’янага (наз.) на языку (прыказка). П. ад радасці (перан.).
2. Уласцівы захмялелым людзям.
П. голас.
3. Які прыводзіць да стану ап’янення (разм.).
П. напітак.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)