◎ Павірго́ня ’хатняя кветка’ (Сцяшк. Сл.). Нар. пераробка сл. пеларгонія.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

цюльпа́н, ‑у і ‑а, м.

1. ‑у. Шматгадовая травяністая цыбульная расліна сямейства лілейных з буйнымі кветкамі рознай формы і афарбоўкі. Увесь стэп укрывалі дываны цудоўных цюльпанаў. Даніленка.

2. ‑а. Кветка гэтай расліны.

[Іт. tulipano.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

флары́зм

(ад лац. flos, floris = кветка)

мастацтва камбінаванага засушвання раслін для стварэння карцін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

цветы́ мн. кве́ткі, -так, ед. кве́тка, -кі ж., кра́скі, -сак, ед. кра́ска, -скі ж.;

◊

цветы́ жи́зни кве́ткі жыцця́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павіту́хавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да павітухі ​2. Павітухавая кветка.

2. у знач. наз. павіту́хавыя, ‑ых. Сямейства аднагадовых паразітычных раслін з тонкім павойным сцяблом, да якога адносяцца розныя віды павітухі ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ро́сквіт ’з’яўленне кветак на раслінах, цвіценне’, ’найвышэйшая ступень развіцця, уздыму, найлепшая пара’ (ТСБМ). З укр. росквіт ’тс’, ’першая кветка на жыце’, якое з прасл. *orz‑ ’раз-’ і *květъ > кве́тка (гл.). Параўн. бел. раскве́ціць, расквяці́ць з правільным бел. рэфлексам ‑ě‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гера́ніевы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да герані. Гераніевая кветка. // Які здабываецца з лісця герані. Гераніевае масла.

2. у знач. наз. гера́ніевыя, ‑ых. Сямейства двухдольных раслін, да якога адносяцца герань, пеларгонія і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

blossom​1 [ˈblɒsəm] n.

1. цвет; цвіце́нне (пра дрэвы);

The trees are in blossom. Дрэвы цвітуць.

2. кве́тка;

apple blossom я́блыневы цвет

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

АНТАСФЕ́РА

(ад грэч. anthos кветка + сфера),

сфера ўплыву пахучых залоз асобнай кветкі на дзейнасць насякомых — апыляльнікаў раслін (спажыўцоў яе нектару і пылку). Тэрмін увёў сав. вучоны Я.М.Лаўрэнка (1959).

т. 1, с. 385

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

кра́ска, ‑і, ДМ ‑сцы; Р мн. ‑сак; ж.

Разм. Тое, што і кветка (у 2 знач.). Ідуць касцы, звіняць іх косы, Вітаюць буйныя іх росы, А краскі ніжай гнуць галовы, Пачуўшы косак звон сталёвы. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)