kéntern

1.

vt пераку́льваць (уверх кілем – лодку, карабель)

2.

vi (s) пераку́львацца (пра лодку, карабель)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

фла́гман

(ням. Flaggmann, гал. vlagman)

1) камандуючы буйным злучэннем ваенных караблёў (атрадам ці эскадрай);

2) карабель, на якім знаходзіцца камандуючы; самы буйны карабель флатыліі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ábwracken

vt здава́ць на злом (карабель)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

шлюп, ‑а, м.

1. Трохмачтавы карабель у парусным флоце 18–19 стст., аснашчаны прамымі парусамі. На двух шлюпах «Усход» і «Мірны» Ф. Ф. Белінсгаузен і М. П. Лазараў накіраваліся на поўдзень. «Беларусь».

2. Марское аднамачтавае судна з двума парусамі (галоўным чынам спартыўнае).

3. Ціхаходны вартавы карабель для аховы транспартных караванаў у некаторых сучасных замежных флотах.

[Гал. sloep.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брыганці́на, ‑ы, ж.

Уст. Невялікі брыг, ваенны або карсарскі. Тое, што здалося Арцёму Іванавічу імем, азначала назву нежывой істоты, «брыганціна» — карабель. Мележ.

[Іт. brigantino.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

«Саюз-2» (касм. карабель) 2/295

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

«Саюз-3» (касм. карабель) 2/295

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

залі́ў, ‑ліва, м.

Частка мора, акіяна возера, якая ўразаецца ў сушу. Карабель рушыў далей, абмінаючы іншыя караблі, якія стаялі па ўсяму заліву. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ocean-going [ˈəʊʃngəʊɪŋ] adj. акія́нскі (пра карабель, параход і да т. п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

матэло́т

(фр. matelot)

самы блізкі, суседні ў страі ваенны карабель.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)