адзёрны, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да адру. Адзёрнае захворванне. // Выкліканы адром. Адзёрная высыпка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пухлі́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пухліны. Пухлінны працэс. Пухліннае захворванне. Пухлінныя клеткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

халеры́на, ‑ы, ж.

Уст. Захворванне страўніка, якое сваімі сімптомамі нагадвае халеру, але менш небяспечнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заболева́ние ср. захво́рванне, -ння ср. (на што і без дап.), хваро́ба, -бы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наму́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Захворванне падэшвы капытоў (у коней, валоў).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́псіс, ‑у, м.

Цяжкае інфекцыйнае захворванне, якое выклікаецца гніласнымі і гнаяроднымі мікробамі і іх таксінамі.

[Ад грэч. sēpsis — гніенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слано́васць, ‑і, ж.

Захворванне, якое праяўляецца ў моцным павелічэнні аб’ёму асобных частак цела (звычайна ног).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

слізецячэ́нне, ‑я, н.

Захворванне дрэў і кустоў, якое суправаджаецца выдзяленнем слізі з галін і ствалоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тулярэмі́я, ‑і, ж.

Вострае інфекцыйнае захворванне жывёл і чалавека, якое прыводзіць да агульнага атручэння арганізма.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парано́йя, ‑і, ж.

Хранічнае душэўнае захворванне, якое характарызуецца ўстойлівым трызненнем пры захаванні ў астатнім лагічнасці мыслення.

[Грэч. paránoia — вар’яцтва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)