прырабі́ць сов.

1. приде́лать;

п. замо́к — приде́лать замо́к;

2. пристро́ить;

п. трысце́нь — пристро́ить трёхсте́нную пристро́йку;

3. (заработать дополнительно) прирабо́тать;

п. мільён рублёў — прирабо́тать миллио́н рубле́й;

4. разг. (прибавить вязанием) подвяза́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сковоро́дник м.

1. чапяла́, -лы́ ж.;

2. (шип) плотн. ла́па, -пы ж., замо́к, -мка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

bust​2 [bʌst] v.

1. infml узлама́ць (замок); злама́ць, разбі́ць

2. арыштава́ць

bust up [ˌbʌstˈʌp] phr. v. infml разыхо́дзіцца (пра мужа і жонку)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ekler, ~u

м.

1. маланка (замок);

2. кул. эклер

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пара́ша, ‑ы, ж.

Разм. Пасудзіна для спаражненняў і памыяў у турэмнай камеры. Усе камеры былі замкнуты на замок, бо ўжо адбылася паверка, і парашы займалі пачэснае месца каля дзвярэй. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазапіра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

1. Заперці, зачыніць усё, многае. Паліцэйскія пазапіралі дзверы ў склады, дзе застаўся мізэрны скарб. Мікуліч.

2. Зачыніць усіх, многіх на замок, засаўку і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віся́чы hängend; Hänge-;

віся́чы замо́к Vórhängeschloss m -es, -schlösser;

віся́чы мост Hä́ngebrücke f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дзе́сяць, ‑і, ліч. кольк.

Лік і лічба 10. // Колькасць, якая абазначаецца лічбай 10. Дзесяць чалавек. Дзесяць капеек. Дзесяць гадоў.

•••

За дзесяццю замкамі гл. замок.

Ні ў пяць ні ў дзесяць гл. пяць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

замо́кнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. замок, ‑ла; зак.

Разм.

1. Стаць мокрым, вільготным; намокнуць. Сена замокла. Запалкі замоклі.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Набрыняўшы ад вільгаці, перастаць цячы. Бочка замокла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ку́ртка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Верхняя кароткая вопратка, якая зашпільваецца на гузікі ці на замок. Скураная куртка. □ Сцяпан Струк быў у паношанай шэрай суконнай куртцы сваёй работы. Пестрак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)