купчы́ха, ‑і, ДМ ‑чысе, ж.

Разм.

1. Жонка купца.

2. Жанчына, дзяўчына з купецкага саслоўя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

небяспе́чнасць, ‑і, ж.

Уласцівасць небяспечнага. Дзяўчына не разгубілася, хоць і ўсведамляла ўсю небяспечнасць свайго стану. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

де́ва уст., поэт. дзе́ва, -вы ж.; (девушка) дзяўчы́на, -ны ж., мн. дзяўча́ты, -ча́т;

◊

ста́рая де́ва стара́я дзе́ўка, векаву́ха.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

Júngfrau

f -, -en высок. дзе́ва, дзяўчы́на

die Héilige ~ — рэл. Ма́ці Бо́жая

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Girl

[gø:rl]

n -s, -s

1) дзяўчы́на

2) танцо́ўшчыца (у кардэбалеце, вар’етэ)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

пане́нка ж разм

1. (незамужняя дачка пана) únverheiratete Tóchter des Gútsbesitzers;

2. уст (маладая дзяўчына) Fräulein n -s, -, júnges Mädchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

зазна́йка, ‑і, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑знайцы, Т ‑знайкай, ж.; Р мн. ‑знаек.

Той, хто зазнаецца. Дзяўчына як дзяўчына. Праўда, не выскачка, не зазнайка. Гроднеў. Хацелася плаўненька пусціць [трактар] у ход, паказаць гэтаму зялёнаму зазнайку [Бадытчыку], што і мы не лыкам шытыя. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

семнаццацігадо́вы, ‑ая, ‑ае.

1. Узростам у семнаццаць год. Семнаццацігадовая дзяўчына.

2. Працягласцю ў семнаццаць год. Семнаццацігадовая дружба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нішто́².

1. прысл. (часта ў спалучэнні са словам «сабе»). Нядрэнна, ніштавата, даволі добра.

Жывуць н. сабе.

2. безас., у знач. вык. Хоць бы што, не шкодзіць.

Працуе без адпачынку — і н.

3. у знач. вык. (часта ў спалучэнні са словам «сабе»). Неблагі, нядрэнны.

Ураджай н.

Дзяўчына н. сабе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

фігу́рны, -ая, -ае.

1. гл. фігура.

2. Які мае складаную форму, мае ўзор.

Фігурная рамка.

3. Які выконваецца з фігурамі (у 2 знач.) або прызначаны для такога выканання.

Фігурнае плаванне.

Фігурнае катанне на каньках.

Фігурныя канькі.

4. Які мае прыгожую фігуру (разм.).

Фігурная дзяўчына.

|| наз. фігу́рнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)