gł.

1. = główny — галоўны;

2. = głębokość — глыбіня

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

першаступе́нны, ‑ая, ‑ае.

Найважнейшы, галоўны; першарадны. Пісар сядзеў усё ў той жа постаці надзвычай сур’ёзнага чалавека, нібы ён ратаваў першаступенныя пытанні часу. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

франтыспі́с, ‑а, м.

1. У архітэктуры — галоўны фасад будынка.

2. Малюнак, які змяшчаецца перад першай старонкай кнігі або зверху старонкі перад пачаткам тэксту.

[Фр. frontispice.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Pálas

m -, -se гало́ўны буды́нак сярэдневяко́вага за́мка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Krónzeuge

m -n, -n юрыд. гало́ўны све́дка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Grand Prix

[grã: 'pri:]

m -, - гран-пры́, гало́ўны прыз

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

першара́дны, ‑ая, ‑ае.

Галоўны, асноўны, найважнейшы. Партрэт займае ў кампазіцыі балады першараднае месца. У. Калеснік. Савецкі Саюз надае першараднае значэнне пытанню забеспячэння міру. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паса́дны ’галоўны, асноўны’ (Яруш.), пасадны авёс ’авёс для кармлення каня ў дарозе’ (веткі, Мат. Гом.). З польск. posada ’аснова, фундамент’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

капіта́льны

(лац. capitalis = галоўны)

1) асноўны, галоўны; істотны, карэнны (напр. к-ае будаўніцтва, к. рамонт);

2) грунтоўны, значны, важны (напр. к. твор).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

вярхо́ўны, ‑ая, ‑ае.

Галоўны. Вярхоўны галоўнакамандуючы. Вярхоўны заканадаўчы орган.

•••

Вярхоўны Савет БССР — найвышэйшы заканадаўчы орган дзяржаўнай улады БССР.

Вярхоўны Суд БССР — найвышэйшы судовы орган БССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)