кре́пкий в разн. знач. мо́цны; (сильный) ду́жы;

◊

кре́пкий на́ ухо тугі́ на ву́ха;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

запале́нне, ‑я, н.

Хвароба, якая суправаджаецца павышэннем тэмпературы, прыпухласцю, пачырваненнем хворай часткі цела. Запаленне лёгкіх. Запаленне сярэдняга вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пельме́ні ’маленькія піражкі з цеста, начыненыя мясным або рыбным фаршам’ (ТСБМ). З рус. пельме́ні, якое з комі pelʼńań < комі, удм. pel ’вуха’, ńań ’хлеб’ — назва паводле формы, падобнай да вуха, гл. Папоў, Из истории, 28; Фасмер, 3, 230.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Míttelohr

n -(e)s, -en анат. сярэ́дняе ву́ха

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

эндалі́мфа

(ад энда- + лімфа)

вадкасць, якая запаўняе лабірынт унутранага вуха.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

отарыналарынгало́гія, ‑і, ж.

Медыцынская клінічная дысцыпліна, якая вывучае прычыны ўзнікнення, спосабы лячэння і прафілактыку захворванняў вуха, носа і горла.

[Ад грэч. ús, ōtós — вуха, rhis, rhinos — нос, lárynx, láryngos — гартаць і logos — навука.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вухадралы ’?’ (Ракітны, КТС). Відаць, іранічнае ўтварэнне ад вуха (гл.) і драць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

шапта́ць flüstern vt; ráunen vt (па сакрэту);

шапта́ць на ву́ха ins Ohr flüstern

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

оталарынгало́гія

(ад гр. us, otos = вуха + ларынгалогія)

тое, што і отарыналарынгалогія.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

баяні́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Музыкант, які іграе на баяне. Баяніст, доўгі дзяцюк, прыклаўшы вуха да мяхоў, ляніва расцягваў баян. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)