wabić
wabi|ć
незак.
1. прынаджваць;
2. вабіць ; прывабліваць;
3. клікаць; называць;
tego psa ~ą Reks — гэтага сабаку клічуць Рэкс
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
kusić
kusi|ć
незак. вабіць ;
~ć los — спакушаць (выпрабоўваць) лёс;
kusić mnie, żeby to zrobić — ён спакушае (падбівае) мяне зрабіць гэта
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
парыва́ ць , ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак. , што і без дап.
1. Незак. да парваць (у 5 знач.).
2. Настойліва вабіць , заманьваць куды‑н. З якой незвычайнай сілай парываюць .. [старасвецкія шляхі Беларусі] да сябе і як моцна дакранаюцца да струн душы! Колас . / у безас. ужыв. Паходню парывала неадкладна зайсці да Кудзіных — хоць бы яны дазналіся пра яго прыезд. Хадкевіч . // І ўстануць з’явы, як жывыя, Малюнкі сэрцу дарагія, І моцна душу парываюць. Колас . Праз колькі дзесяткаў год ужо гучалі .. [словы Купалы], узрушалі, парывалі не адно сэрца. Ліс .
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
привлека́ ть несов.
1. прыця́ гваць; (к участию в чём-л. — ещё) залуча́ ць; (вовлекать) уця́ гваць (у што) ;
привлека́ ть внима́ ние прыця́ гваць ува́ гу;
привлека́ ть взо́ ры прыця́ гваць по́ зіркі (по́ гляды);
привлека́ ть к отве́ тственности прыця́ гваць да адка́ знасці;
привлека́ ть к суду́ прыця́ гваць да суда́ ;
привлека́ ть к рабо́ те прыця́ гваць (залуча́ ць) да рабо́ ты, уця́ гваць у рабо́ ту;
2. (влечь, манить) прыця́ гваць, ва́ біць , прыва́ бліваць;
привлека́ ть свои́ м тала́ нтом прыця́ гваць (ва́ біць , прыва́ бліваць) сваі́ м та́ лентам;
3. (склонять) схіля́ ць;
привлека́ ть на свою́ сто́ рону схіля́ ць на свой бок;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Скавыта́ ць ‘жаласна павіскваць, ціха выць (пра сабаку)’, ‘ныць, назаляць, скардзіцца’ (ТСБМ , Гарэц. , Др.-Падб. , Байк. і Некр. , Мал. , Федар. 6 , Варл. , Сл. ПЗБ ), ‘голасна плакаць’ (Скарбы ), ско́ выт ‘віск’ (стаўб. , Нар. словатв. ). Укр. скавуча́ ти , рус. сковыта́ ть , скавуча́ ть , польск. skowytać , skowyczeć ‘тс’, чэш. skovičet , славен. skovíkati ‘ухаць (пра саву, пугача)’. Гукапераймальнае; гл. Фасмер , 3, 644. Брукнер (496) параўноўвае яшчэ з польск. kuwiek ‘вабік’, kuwiekać ‘вабіць вабікам’, славен. skovík ‘крык савы’, skovíkati ‘крычаць (аб саве)’. Узыходзіць да і.-е. *(s)kāu̯‑ , *(s)kēu̯‑ , *(s)kū́ ‑ ‘выць’, ‘мычаць, рычаць’; гл. Бязлай , 3, 247; Борысь , 553; SEK , 4, 286.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
улыба́ ться несов.
1. усміха́ цца;
он ве́ село улыба́ лся ён ве́ села ўсміха́ ўся;
2. перен. (благоприятствовать) разг. я́ ць;
жизнь, судьба́ ему́ улыба́ лись жыццё, до́ ля яму́ спрыя́ лі;
3. перен. разг. (нравиться)а́ цца, быць даспадо́ бы; (привлекать) ва́ біць ;
э́ то мне улыба́ етсяэ́ та мне даспадо́ бы (падаба́ ецца);
ему́ э́ то не улыба́ ется яго́ гэ́ та не ва́ біць , яму́ гэ́ та не падаба́ ецца (не даспадо́ бы);
4. перен. (предстоять)е́ цца (мець), быць; (предвидеться) прадба́ чыцца; (выпадать) выпада́ ць;
сча́ стье не ча́ сто улыба́ лось ему́ шча́ сце не ча́ ста выпада́ ла яму́ .
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хілі́ ць , хілю́ , хі́ ліш, хі́ ліць; незак.
1. што . Прыгінаць уніз, нахіляць.
Вецер хіліць бярозку да зямлі.
2. што . Нахіляць набок.
Вецер хіліў лодку.
3. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв. ), каго-што і безас. -н. (пра сон, дрымоту).
Яго хіліць сон.
Дзяцей хіліла на дрымоту.
4. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв. ), перан. , на што-н.
Хіліла (безас. ) ужо на вечар.
5. перан. , што да чаго, кудыбез дап. Накіроўваць да чаго-н. (думку, справу і пад. ).
Было зразумела, куды ён хіліць гутарку.
6. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв. ), перан. каго да каго-чаго . Прыцягваць, вабіць ; гарнуць, цягнуць.
Сумны настрой не хіліў да песень.
Яго хіліла (безас. ) да навукі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
hí nziehen
*
1.
vt
1) цягну́ ць (туды )
2) ва́ біць , прыва́ бліваць
2.
vi (s) ру́ шыць, ісці́ , е́ хаць (туды )
2.
(sich) зацягну́ цца, до́ ўжыцца
sich über mé hrere Mó nate ~ — зацягну́ цца на не́ калькі ме́ сяцаў
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Прыва́ біць ’імітуючы голас (звычайна птушак), паклікаць; прыцягнуць увагу, погляд і пад.’ (Шпіл. , Нас. , ТСБМ , ТС ), пріва́ біць (Бяльк. ), прыба́ віць ’прывабіць’ з метатэзай (ТС ). Сюды ж вытворныя: прыва́ ба ’тое, што прываблівае, прыцягвае да сябе, прынада; прывабнасць’ (Нас. , Байк. і Некр. , Др.-Падб. , Бяльк. , ТСБМ ), ’пчаліная прынада’ (ваўк. , лаг. , Сл. ПЗБ ; міёр. , Жыв. НС ), прыва́ бнік , прыва́ бачнік ’невялікі вулей, які ставяць на дрэве ў лесе для прываблівання пчол’ (ваўк. , лід. , нясвіж. , Сл. ПЗБ ; ЛА , 1). Узыходзіць да праславянскага прэфіксальнага ўтварэння *privabiti , якое ад *vabiti , гл. ва́ біць Укр. прива́ бити ’прывабіць, прыцягнуць’, рус. дыял. прива́ бить ’прынадзіць’, ст.-рус. прива́ бити ’запрасіць, паклікаць; угаварыць, прыцягнуць да сябе’, польск. przywabić , чэш. přivabiti , серб.-харв. прива̀бити .
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
allure
[əˈlʊr]
1.
v.t.
1) на́ дзіць, ва́ біць , спакуша́ ць
The circus so allured him that he wished to join it — Цырк так яго́ на́ дзіў, што ён хаце́ ў далучы́ цца да яго́
2) захапля́ ць, прыця́ гваць, ачаро́ ўваць
2.
v.i.
быць чаро́ ўным, пана́ дным
3.
n.
пана́ днасьць, прына́ днасьць, спаку́ са f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)