інфа́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. інфа́нт інфа́нты
Р. інфа́нта інфа́нтаў
Д. інфа́нту інфа́нтам
В. інфа́нта інфа́нтаў
Т. інфа́нтам інфа́нтамі
М. інфа́нце інфа́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

інфа́нт м., ист. инфа́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інфа́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У манархічнай Іспаніі і Партугаліі — тытул, які прысвойваўся сынам караля, а таксама асоба, якая мела гэты тытул.

[Ісп. infante.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

инфа́нт ист. інфа́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інфа́нта, ‑ы, ДМ ‑нце, ж.

Жан. да інфант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)