і́нкі

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. і́нкі
Р. і́нкаў
Д. і́нкам
В. і́нкаў
Т. і́нкамі
М. і́нках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

і́нкі, ‑аў.

Старажытны народ высокай культуры, які жыў на тэрыторыі Перу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

И́нки (народ) ист. і́нкі, род. і́нкаў.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Ліго́мы ’распешчаны’ (іўеў., Сцяшк. Сл.). Паводле ілюстрацыі бліжэй было б значэнне ’пераборлівы’. Па форме — дзеепрыметнік з суф. ‑ом‑ (як лакомы, ядомы). Да ляжаць (гл.). На значэнне, відавочна, уплывала лексема лігуміны ’ласункі, саладосці’ (Вешт.), якая з польск. legumina ’салодкая, мучная ежа’ і інкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)