інвента́рны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. інвента́рны інвента́рная інвента́рнае інвента́рныя
Р. інвента́рнага інвента́рнай
інвента́рнае		 інвента́рнага інвента́рных
Д. інвента́рнаму інвента́рнай інвента́рнаму інвента́рным
В. інвента́рны (неадуш.)
інвента́рнага (адуш.)		 інвента́рную інвента́рнае інвента́рныя (неадуш.)
інвента́рных (адуш.)
Т. інвента́рным інвента́рнай
інвента́рнаю		 інвента́рным інвента́рнымі
М. інвента́рным інвента́рнай інвента́рным інвента́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

інвента́рны инвента́рный;

і. ну́мар — инвента́рный но́мер;

~ная кні́га — инвента́рная кни́га

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інвента́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да інвентару. Інвентарны нумар. Інвентарная кніга. Інвентарны спіс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інвента́р, -у́ і -а́, м.

1. -у́. Сукупнасць прадметаў, прылад, якія складаюць маёмасць прадпрыемства, установы, арганізацыі.

Спартыўны і.

Сельскагаспадарчы і.

2. -у́. Вопіс такіх прадметаў, рэестр.

Скласці і.

3. -у́. Прылады вытворчасці.

Сельскагаспадарчы і.

4. -а, гіст. Апісанні феадальных уладанняў у 16 — першай палавіне 19 ст. ў Беларусі, Літве, Украіне, Польшчы.

Старонка інвентара Брэсцкай эканоміі 1742 г.

○

Жывы інвентар — цяглавая і малочная жывёла.

|| прым. інвента́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

инвента́рный інвента́рны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

во́піс, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. гл. апісаць.

2. Спіс рэчаў, папер і пад., складзены для ўліку.

Інвентарны в.

В. архіўных спраў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заінвентарызава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак., што.

Унесці ў інвентарны спіс, паставіўшы парадкавы нумар. Заінвентарызаваць кнігу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́піс, ‑у, м.

1. Спіс рэчаў, папер і пад., складзены для ўліку. Інвентарны, архіўны вопіс. Вопіс спраў.

2. Дзеянне паводле дзеясл. апісваць — апісаць (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́піс, -су м., в разн. знач. о́пись ж.;

інвента́рны в. — инвента́рная о́пись;

в. маёмасці — о́пись иму́щества

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

о́пись ж., в разн. знач. во́піс, -су м.;

инвента́рная о́пись інвента́рны во́піс;

о́пись иму́щества во́піс маёмасці.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)