інвалі́дка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. інвалі́дка інвалі́дкі
Р. інвалі́дкі інвалі́дак
Д. інвалі́дцы інвалі́дкам
В. інвалі́дку інвалі́дак
Т. інвалі́дкай
інвалі́дкаю		 інвалі́дкамі
М. інвалі́дцы інвалі́дках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

інвалі́дка ж., разг. инвали́дка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інвалі́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які поўнасцю або часткова страціў працаздольнасць у выніку ранення, знявечання ці хваробы.

І. вайны.

І. першай групы.

|| ж. інвалі́дка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак (разм.).

|| прым. інвалі́дны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

инвали́дка інвалі́дка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)