імігра́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які імігрыраваў (іміграваў) у іншую краіну.

|| ж. імігра́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. імігра́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

імігра́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. імігра́нт імігра́нты
Р. імігра́нта імігра́нтаў
Д. імігра́нту імігра́нтам
В. імігра́нта імігра́нтаў
Т. імігра́нтам імігра́нтамі
М. імігра́нце імігра́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

імігра́нт м. иммигра́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імігра́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Перасяленец з якой‑н. краіны. Ёсць у Канадзе шмат імігрантаў, у тым ліку славян. Брыль.

[Ад лац. immigrans, immigrantis — перасяленец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

иммигра́нт імігра́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імігра́нтка, ‑і, М ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да імігрант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)