імуніза́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. імуніза́цыя
Р. імуніза́цыі
Д. імуніза́цыі
В. імуніза́цыю
Т. імуніза́цыяй
імуніза́цыяю
М. імуніза́цыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

імуніза́цыя ж., мед. иммуниза́ция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

імуніза́цыя, ‑і, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. імунізаваць (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імунізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; зак. і незак., каго-што (спец.).

Зрабіць (рабіць) неўспрымальным да інфекцыйных захворванняў.

І. арганізм.

|| наз. імуніза́цыя, -і, ж.; прым. імунізацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

иммуниза́ция мед., юр. імуніза́цыя, -цыі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)