ільві́ца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ільві́ца ільві́цы
Р. ільві́цы ільві́ц
Д. ільві́цы ільві́цам
В. ільві́цу ільві́ц
Т. ільві́цай
ільві́цаю		 ільві́цамі
М. ільві́цы ільві́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ільві́ца ж. льви́ца

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ільві́ца і (пасля галосных) льві́ца, -ы, мн. -ы, -віц, ж.

Самка льва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ільві́ца і льві́ца, ‑ы, ж.

Самка льва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ільві́ца. Фемінатыў з суф. ‑іц‑а да леў (гл.), і‑ пратэтычнае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

льві́ца гл. ільвіца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

льві́ца,

гл. ільвіца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

льви́ца ільві́ца, -цы ж., (после гласных) льві́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ля́віца (іран.) ’рот’ (Сцяшк.). Няясна. Магчыма, звязана генетычна з рус. пск. ла́вики ’дзясна’, алан. лавла́ка ’тс’, ’сківіца’ (?).

Лявіца ’ільвіца’ (Кліх). Да леў (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)