ілгу́ння

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ілгу́ння ілгу́нні
Р. ілгу́нні ілгу́нняў
Д. ілгу́нні ілгу́нням
В. ілгу́нню ілгу́нняў
Т. ілгу́нняй
ілгу́нняю		 ілгу́ннямі
М. ілгу́нні ілгу́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ілгу́ння ж. лгу́нья, вру́нья

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ілгу́ння і лгу́ння, ‑і, ж.

Жан. да ілгун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ілгу́н і (пасля галосных) лгун, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

Непраўдзівы чалавек; хлус, выдумшчык.

|| ж. ілгу́ння і (пасля галосных) лгу́ння, -і, мн. -і, -яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лгу́ння,

гл. ілгуння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ілгу́н, ілгу́ння ’непраўдзівы чалавек, выдумшчык, хлус’ (ТСБМ, Бяльк., Касп., Нас., Яруш.). Рус. лгун. Утворана ад ілгаць (гл.) з суф. ‑ун паводле мадэлі маўкун, гаварун, вяртун, ядун і г. д. (Сцяцко, Афікс. наз., 68). Параўн. ілжэц.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)