ізакліна́ль
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
ізакліна́ль |
ізакліна́лі |
| Р. |
ізакліна́лі |
ізакліна́лей
ізакліна́ляў |
| Д. |
ізакліна́лі |
ізакліна́лям |
| В. |
ізакліна́ль |
ізакліна́лі |
| Т. |
ізакліна́ллю |
ізакліна́лямі |
| М. |
ізакліна́лі |
ізакліна́лях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ізакліна́ль ж., геол. изоклина́ль
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ізакліна́ль, ‑і, ж.
Спец. Складка горных парод, якая характарызуецца паралельным размяшчэннем пластоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
изоклина́ль геол. ізакліна́ль.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)