ізаба́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ізаба́та ізаба́ты
Р. ізаба́ты ізаба́т
Д. ізаба́це ізаба́там
В. ізаба́ту ізаба́ты
Т. ізаба́тай
ізаба́таю		 ізаба́тамі
М. ізаба́це ізаба́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ізаба́та ж., спец. изоба́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ізаба́та, ‑ы, ДМ ‑баце, ж.

Лінія на карце, якая злучае пункты аднолькавых глыбінь вадаёмаў (акіянаў, мораў, азёр і пад.).

[Ад грэч. isos — роўны, аднолькавы і bathos — глыбіня.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

изоба́та геогр. ізаба́та, -ты ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)