іглі́нка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
іглі́нка |
іглі́нкі |
| Р. |
іглі́нкі |
іглі́нак |
| Д. |
іглі́нцы |
іглі́нкам |
| В. |
іглі́нку |
іглі́нкі |
| Т. |
іглі́нкай
іглі́нкаю |
іглі́нкамі |
| М. |
іглі́нцы |
іглі́нках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
іглі́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.
Хваёвая іголка, звычайна маленькая. Ігліца кедравая намнога даўжэйшая ад сасновай, а галоўнае — у сасновай па дзве іглінкі ў пучку, а тут па чатыры. Дубоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)