я́ўканне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. я́ўканне я́ўканні
Р. я́ўкання я́ўканняў
Д. я́ўканню я́ўканням
В. я́ўканне я́ўканні
Т. я́ўканнем я́ўканнямі
М. я́ўканні я́ўканнях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

я́ўканне ср., разг. мяу́канье

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́ўканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. яўкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. — Кот, відаць, увіваўся каля некага і бесперапынным яўканнем вымагаў спажыву. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мяу́канье мя́ўканне, -ння ср., я́ўканне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)