я́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. я́чны я́чная я́чнае я́чныя
Р. я́чнага я́чнай
я́чнае		 я́чнага я́чных
Д. я́чнаму я́чнай я́чнаму я́чным
В. я́чны (неадуш.)
я́чнага (адуш.)		 я́чную я́чнае я́чныя (неадуш.)
я́чных (адуш.)
Т. я́чным я́чнай
я́чнаю		 я́чным я́чнымі
М. я́чным я́чнай я́чным я́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

я́чны ячме́нный, я́чневый, я́чный;

я́чныя кру́пы — ячме́нная крупа́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ячменю ​1; ячменны. Ячная салома. // Прыгатаваны з зерня ячменю. Ячныя крупы. Ячная мука. □ — Эх, якая смачная Наша каша ячная! Муравейка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ячме́нь¹, -ю, м.

Расліна сямейства злакавых, звычайна яравы.

|| прым. ячме́нны, -ая, -ае і я́чны, -ая, -ае.

Ячменная (і ячная) мука.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ячме́нный я́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́чневый я́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перло́вый я́чны;

перло́вый суп я́чны кру́пнік (суп), панца́к;

перло́вая ка́ша я́чная ка́ша, гру́ца;

перло́вая крупа́ я́чныя кру́пы, панца́к, гру́ца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ячме́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ячменю ​1; ячны. Ячменнае асцё. □ Вузкая палявая дарога.. гублялася ў ячменным полі. Чорны. // Прыгатаваны з зерня ячменю; ячны. Ячменныя крупы. Ячменная мука. □ Падала [цётка] закуску: ячменны праснак, сухую брынзу, цыбуліну. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пато́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Тое, што і патупаць. Ячны не адказаў нічога. Ён моўчкі ўзяў павады і патопаў з кабылай з двара. Брыль. Варакса патопаў лапцямі, абіваючы снег. Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіпа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Гаварыць сіпатым голасам. Сіпае дзяўчына, і ані не разабраць ніводнага слова. Ермаловіч. Ячны сіпае праз суконную хустку, якой абвязана шыя да самых вуснаў. Брыль. Бабка, гаворачы гэта, аж сіпала ад абурэння. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)