яныча́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. яныча́р яныча́ры
Р. яныча́ра яныча́раў
Д. яныча́ру яныча́рам
В. яныча́ра яныча́раў
Т. яныча́рам яныча́рамі
М. яныча́ру яныча́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

яныча́р м., ист., перен. яныча́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

яныча́р ист., перен. яныча́р, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

яныча́р, ‑а, м.

Гіст. Воін прывілеяванай рэгулярнай пяхоты ў султанскай Турцыі. // перан. Пра чалавека, які праяўляе залішнюю жорсткасць пры абароне інтарэсаў прывілеяваных колаў якога‑н. класа, якой‑н. касты і пад.

[Ад тур. yeniceri — новае войска.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

яныча́ры, -аў, адз. яныча́р, -а, м.

Прывілеяваная пяхота ў султанскай Турцыі, якая выкарыстоўвалася звычайна ў якасці паліцэйскіх, карных войск.

|| прым. яныча́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)