яду́н, едуна́, мн. едуны́, едуно́ў, м. (разм.).

Тое, што і ядок (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

яду́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. яду́н едуны́
Р. едуна́ едуно́ў
Д. едуну́ едуна́м
В. едуна́ едуно́ў
Т. едуно́м едуна́мі
М. едуне́ едуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

яду́н, род. едуна́ м., разг. едо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

яду́н, едуна, м.

Разм. Тое, што і ядок (у 1 знач.). З хворага ядун слабы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

еду́н прост. яду́н, род. едуна́ м., ядо́к, род. едака́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ілгу́н, ілгу́ння ’непраўдзівы чалавек, выдумшчык, хлус’ (ТСБМ, Бяльк., Касп., Нас., Яруш.). Рус. лгун. Утворана ад ілгаць (гл.) з суф. ‑ун паводле мадэлі маўкун, гаварун, вяртун, ядун і г. д. (Сцяцко, Афікс. наз., 68). Параўн. ілжэц.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)