ю́ты

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. ю́ты
Р. ю́таў
Д. ю́там
В. ю́таў
Т. ю́тамі
М. ю́тах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ю́ты, ‑аў.

Гіст. Германскае племя, якое жыло ў пачатку 1‑га тысячагоддзя н. э. на Ютландскім паўвостраве.

[Ням. Jüten.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ю́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ю́т ю́ты
Р. ю́та ю́таў
Д. ю́ту ю́там
В. ю́т ю́ты
Т. ю́там ю́тамі
М. ю́це ю́тах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ю́та

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Ю́та
Р. Ю́ты
Д. Ю́це
В. Ю́ту
Т. Ю́тай
Ю́таю
М. Ю́це

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)