эўкла́з

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. эўкла́з эўкла́зы
Р. эўкла́зу эўкла́заў
Д. эўкла́зу эўкла́зам
В. эўкла́з эўкла́зы
Т. эўкла́зам эўкла́замі
М. эўкла́зе эўкла́зах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

эўкла́з, -зу м., мин. эвкла́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эўкла́з, ‑у, м.

Рэдкі каштоўны камень сіняга колеру, які напамінае аквамарын.

[Ад грэч. eu — добра, лёгка і klásis — ломка, расколванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эвкла́з мин. эўкла́з, -зу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)