эты́л

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. эты́л
Р. эты́лу
Д. эты́лу
В. эты́л
Т. эты́лам
М. эты́ле

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

эты́л, -у, м.

Група з атамаў вугляроду і вадароду, якая ўваходзіць у састаў многіх арганічных злучэнняў.

|| прым. эты́лавы, -ая, -ае.

Э. спірт.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эты́л, -лу м., хим. эти́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эты́л, ‑у, м.

Спец. Злучэнне вугляроду і вадароду, якое ўваходзіць у састаў многіх арганічных злучэнняў. Хлорысты этыл.

[Ад грэч. aithēr — эфір, паветра і hylē — рэчыва, матэрыя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эти́л хим. эты́л, -лу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эты́лавы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які ўключае ў свой састаў этыл. Этылавая вадкасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)