этру́ска

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. этру́ска этру́скі
Р. этру́скі этру́сак
Д. этру́сцы этру́скам
В. этру́ску этру́сак
Т. этру́скай
этру́скаю		 этру́скамі
М. этру́сцы этру́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

этру́ска,

гл. этрускі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

этру́ск

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. этру́ск этру́скі
Р. этру́ска этру́скаў
Д. этру́ску этру́скам
В. этру́ска этру́скаў
Т. этру́скам этру́скамі
М. этру́ску этру́сках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

этру́скі ​1, ‑аў; адз. этруск, ‑а, м.; этруска, ‑і, ДМ ‑русцы; мн. этрускі, ‑сак; ж.

Адзін з народаў старажытнай Італіі.

этру́скі ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да этрускаў; які належыць, уласцівы ім. Этруская мова. Этрускае мастацтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)