эсэі́стка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
эсэі́стка |
эсэі́сткі |
| Р. |
эсэі́сткі |
эсэі́стак |
| Д. |
эсэі́стцы |
эсэі́сткам |
| В. |
эсэі́стку |
эсэі́стак |
| Т. |
эсэі́сткай
эсэі́сткаю |
эсэі́сткамі |
| М. |
эсэі́стцы |
эсэі́стках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
эсэі́стка ж., лит. эссеи́стка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
эсэі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).
Той, хто піша эсэ.
|| ж. эсэі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
эссеи́стка эсэі́стка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)